ΘΑ ΚΑΝΑΜΕ ΤΟ ΙΔΙΟ;

Σαν «πρόλογος» στο αυριανό (03.07.2011) Αποστολικό Ανάγνωσμα

Στην Καμπότζη μερικοί Χριστιανοί είχαν συγκεντρωθή σ ένα ναό υποτυπώδη, για να προσευχηθούν. Δεν πρόλαβαν καλά να αρχίσουν και ο ναός βρέθηκε περικυκλωμένος από στρατιώτες. Προχώρησαν μέσα. Ξεκρέμασαν από τον τοίχο μία εικόνα του Χριστού. Την πέταξαν με περιφρόνηση κάπου εκεί στην είσοδο. Μία δυνατή φωνή αντήχησε στον ιερό εκείνο χώρο που σκόρπιζε τον τρόμο: «Όποιος θέλει να βγεί ζωντανός από εδώ μέσα μόνο ένας τρόπος υπάρχει: Να αρνηθεί τον Χριστό και να φτύσει την εικόνα Του…». Το δίλημμα είναι τρομερό και περιθώρια επιλογής δεν υπάρχουν. Και η άθεη εξουσία δεν αστειεύεται. Συχνά έχει δείξει το αποτρόπαιο προσωπό της. Αλλά και ο συμβιβασμός είναι πάντα ελκυστικός και ο πειρασμός μεγάλος.

Τι θα κάνουν τώρα; Θα ομολογήσουν ή θα αρνηθούν τον Χριστό; Ο ένας είναι αρραβωνιασμένος και σε λίγες ημέρες πρόκειται να παντρευτεί. Αξίζει να θυσιασθεί και να σβήσουν τα όνειρά του, οι όμορφες προσδοκίες του; Ο δεύτερος σκέπτεται το… σπίτι τoυ, την οικογένειά του, την γυναίκα του, τα παιδιά του … Ο τρίτος, ο τέταρτος, ο πέμπτος, όλοι κάτι και κάποιον έχουν να σκεφθούν …

Κέρινες καρδιές που άρχισαν κιόλας να λιώνουν μέσα στο καμίνι της δοκιμασίας τα λόγια του Κυρίου: «ο φιλών … υπέρ εμέ ουκ έστι μου άξιος» είχαν κιόλας ατονήσει μέσα τους.

Έτσι, ένας, ένας, προχωράει τώρα με σκυμμένο κεφάλι και πιο πολύ με σκυμμένη και ντροπιασμένη ψυχή. Δεν είναι πορεία μελλοθανάτων. Είναι νεκρική πομπή αρνητών που πορεύεται με στιγματισμένο μέτωπο, για να θάψει την νεκρή της πίστη. Φθάνουν στην εικόνα του Χριστού, την φτύνουν και βγαίνουν έξω ζωντανοί. Ζωντανοί, αλλά νεκροί. «Όνομα έχουν ότι ζουν και νεκροί είναι», κατά το θεόπνευστο βιβλίο της Αποκαλύψεως. Γιατί ποια ζωή μπορεί να ζήση ο αρνητής και ο προδότης;

Αλλά να, ανάμεσα στους πολλούς και η μία. Η ασυμβίβαστη, η αλύγιστη, η φλογερή. Στην νεανική αυτή ψυχή έχει ανάψει μια άλλη φωτιά. Η φωτιά της αγάπης του Χριστού που καίει τα φρύγανα της δειλίας. Παρά τα δεκαέξι της χρόνια η πίστη της δεν γνωρίζει δισταγμούς. Ο Χριστός και η αγάπη Του είναι γι αυτήν το παν. Τίποτα δεν μπορεί να την χωρίσει. Μέσα της αντηχεί το σάλπισμα της γενναιότητος του θείου Παύλου, του ατρόμητου Αποστόλου που, για την αγάπη του Χριστού, θυσίαζε τα πάντα: «Τις ημάς χωρίσει από της αγάπης του Χριστού; Θλίψις ή στενοχώρια ή διωγμός ή λιμός ή γυμνότης ή κίνδυνος ή μάχαιρα;» (Ρωμ. η´ 35). Τίποτε απολύτως. Προχωρεί τελευταία. Οι στρατιώτες δεν έχουν καμιά αμφιβολία. Και αυτή το ίδιο θα κάνη, σκέπτονται … Λύγισαν οι μεγάλοι, δεν θα λυγίσει η μικρή; Όλοι την κοιτάζουν προσεκτικά, το κορίτσι όμως αυτό έχει κάτι άλλο. Είναι κάτι άλλο. Βαδίζει σταθερά. Στο εφηβικό της πρόσωπο αντικατοπτρίζεται η γενναία ψυχή της. Η ματιά της πετάει φλόγες, ενώ, στα χείλη της ανθίζει ένα ουράνιο χαμόγελο. Το βλέμμα της αστραφτερό μοιάζει με αρχαγγελική ρομφαία που καρφώνει τους δημίους στην θέση τους.

Την παρατηρούν έκπληκτοι. Οι θύτες ξαφνιάζονται από το θύμα τους. Ατάραχη εκείνη πλησιάζει την εικόνα. Τα μάτια της βουρκώνουν, όταν ατενίζει τον Αρχηγό της πίστεώς της με τα φτυσίματα της προδοσίας των δειλών. Γονατίζει. Παίρνει την εικόνα στα χέρια της. Την σκουπίζει. Την ασπάζεται ευλαβικά, ενώ τα χείλη της ψιθυρίζουν: Δεν θα Σ' αρνηθώ, Χριστέ μου. Οι στρατιώτες προτάσσουν τα όπλα. Ατάραχη εκείνη. Μία ομοβροντία έρχεται να αιματοκυλίσει το γενναίο κορίτσι και να το προσθέσει στην χορεία των μαρτύρων.

Στολισμένη τώρα πια με το αμαράντινο στεφάνι του μαρτυρίου προβάλλει ενώπιόν μας.
Θα κάναμε το ίδιο;

Αναδημοσίευση από το ιστολόγιο ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ

Αντιαιρετικόν Εγκόλπιον www.egolpion.com

4 ΙΟΥΛΙΟΥ 2011

ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΓΩΝΙΑ

Τρίτη 3 Δεκεμβρίου 2013