Ο ΑΓΙΟΣ ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΣ ΚΑΙ Η ΣΩΤΗΡΙΑ ΤΩΝ ΦΙΛΙΑΤΡΙΝΩΝ

 

 

Ο ΑΓΙΟΣ ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΣ

ΚΑΙ Η ΣΩΤΗΡΙΑ ΤΩΝ ΦΙΛΙΑΤΡΙΝΩΝ

+ Αρχιμ. Δανιήλ Γούβαλη

ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ: ΤΟ ΘΑΥΜΑ ΤΗΣ ΠΙΣΤΕΩΣ

Ιδιαίτερα εντυπωσιακό είναι κάποιο θαύμα τού Αγίου Χαραλάμπου που συνέβη το 1944.

Στην νοτιοδυτική Πελοπόννησο, στην επαρχία Τριφυλίας, υπάρχει μία γραφική πόλις με 9.000 κατοίκους, τα Φιλιατρά. Πολιούχος της πόλεως είναι ο Αγιος Χα­ράλαμπος, και κάθε χρόνο στις 10 Φεβρουαρίου γίνεται μεγάλο πανηγύρι προς τιμήν του, και κατεβαίνουν σ' αυ­τό και οι Φιλιατρινοί που μένουν στην Αθήνα.

Σ' αυτό το πανηγύρι πηγαίνει κάθε χρόνο και ένας ηλικιωμένος Γερμανός, ονόματι Κοντάου, με την οικο­γένειά του. Έρχεται από μακρυά. Και θα έλεγε κανείς: «Τι τού ήρθε, ώστε έτσι στα καλά καθούμενα να ξεκινά από την Γερμανία για ένα τόσο μακρινό ταξείδι»!

 Ο άνθρωπος αυτός στην περίοδο της κατοχής ήταν αξιωματικός τού Γερμανικού στρατού, και για ένα διάστη­μα χρημάτισε φρούραρχος Φιλιατρών. Εκείνο τον και­ρό — βρισκόμαστε στο 1944 — μερικοί Έλληνες αντάρ­τες έκαναν κάποιο σαμποτάζ, φονεύοντας σε ενέδρα αρκε­τούς Γερμανούς. Εξαγριώθηκαν τότε οι κατακτητές και από το στρατηγείο της Τριπόλεως δόθηκε εντολή στον Κοντάου, την ημέρα που θα ξημέρωνε, στις 6 το πρωί, να καούν τα μισά Φιλιατρά και να εκτελεσθούν εκατό περί­που Φιλιατρινοί. Όπως ήταν φυσικό, τρόμος και πανικός κατέλαβε όλους τους κατοίκους. Ήξεραν ότι οι Γερμα­νικές διαταγές ήταν αμετάκλητες. Τίποτε δεν τους έσωζε από τον όλεθρο και την συμφορά. Το πρωί (19 Ιουλίου) όμως ενώ έφθασε η κανονισμένη ώρα δεν έβλεπαν καμμία κίνησι. Απόρησαν. Τι άραγε να είχε συμβή;

Εκείνη την νύχτα οι πιστοί εζήτησαν με καυτά δά­κρυα την προστασία τού Αγίου Χαραλάμπου. Και εκεί­νος ενήργησε θαυμαστά. Παρουσιάσθηκε στον Γερμανό φρούραρχο, τον Κοντάου, και τού είπε να μην εκτέλεση την διαταγή. Τού υποσχέθηκε ακόμη πως δεν θα τιμωρηθή από τον ανώτερο του και ότι θα επιστρέψη και αυτός και οι στρατιώτες του σώοι στην πατρίδα τους. Ο Κον­τάου, στην αρχή έδειχνε ψυχρός και ασυγκίνητος. Συνο­λικά ο Αγιος τού εμφανίσθηκε τρεις φορές για να τον πείση πως πρόκειται για κάτι το υπερφυσικό και πρέπει να υπακούση.

Το αξιοθαύμαστο είναι ότι ο Αγιος παρουσιάσθηκε και στον Γερμανό στρατηγό στην Τρίπολι. Το πρωί ο Κοντάου εζήτησε τους ιερείς των τεσσάρων ενοριών της πόλεως. Εκείνοι παρουσιάσθηκαν έντρομοι εμπρός του. Που να ήξεραν το τι είχε μεσολαβήσει εκείνη την νύχτα! Μαζί τους εγύρισε στις Εκκλησίες των Φι­λιατρών και παρατηρούσε τις εικόνες. Στην τέταρτη Εκ­κλησία, στα Εισόδια της Θεοτόκου, στην επιλεγόμενη «Γουβιώτισσα» βλέποντας μία εικόνα — ένα γέροντα με κάτασπρη γενειάδα, ντυμένο ιερατικά άμφια — ανεφώνησε: «Να! αυτός είναι!» και έπεσε εμπρός του να τον προσκυνήση. Μόλις σηκώθηκε λέει στους έκπληκτους ιερείς: «Σας έσωσε ο Άγιος αυτός, που έσωσε κι' εμένα από βαρύ κρίμα».

Έτσι με την επέμβασι τού πολιούχου η πόλις εγλύτωσε από την φωτιά και την σφαγή. Θαύμα ολοζώντανο και συγκλονιστικό. Οι ψυχές όλων των Χριστιανών βυ­θίσθηκαν σε βαθειά συγκίνησι.

Το 1945 ενώ πια ο πόλεμος είχε λήξει, οι επίσημοι των Φιλιατρών ειδοποιήθηκαν από τον Κοντάου, να τον περιμένουν κι' αυτόν στην πανηγύρι τού Αγίου. Θα ερχό­ταν με την οικογένειά του να ευχαριστήση τον Άγιο που, όπως τού υποσχέθηκε, τον επέστρεψε σώο στην πατρίδα του. Έτυχε μάλιστα λόγω βλάβης τού αυτοκινήτου του και μερικών άλλων εμποδίων να φθάση στις 12 Φεβρουα­ρίου. Οι Φιλιατρινοί και όλοι οι κάτοικοι της περιφερείας τού επεφύλαξαν ενθουσιώδη υποδοχή. Προς χάρι του επανέλαβαν την πανηγύρι. Εκείνος ανέβηκε σ' έναν εξώ­στη και μίλησε ελληνικά προς τα πλήθη. Τους είπε μά­λιστα ότι πριν αναχώρηση για την Ελλάδα είδε πάλι στον ύπνο του τον Άγιο Χαράλαμπο και τού είπε: «Σε περιμένω στα Φιλιατρά, όπου έδειξες την πίστι σου. Όλοι θα σε υποδεχθούν με μεγάλη χαρά». Συγκίνησις και ιερός ενθουσιασμός είχε καταλάβει τους πάντες.

Και το τοπικό αγιολόγιο σημειώνει:

 «Τη αυτή ημέρα, δεκάτη ενάτη Ιουλίου, μνήμην ποιούμεθα τού εξαισίου θαύματος τού Αγίου ενδόξου Ιερομάρτυρος Χαραλάμ­πους, ος ταίς προς Θεόν πρεσβείαις πολλοί των πολιτών της Εράνης εσώθησαν εκ βεβαίας εις θάνατον καταδίκης υπό των Γερμανικών δυνάμεων κατοχής εν έτει 1944».

Πράγματι, «θαυμαστός ο Θεός εν τοις αγίοις αυτού».

ΑΝΤΙΑΙΡΕΤΙΚΟΝ ΕΓΚΟΛΠΙΟΝ   www.egolpion.com

4 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 2011

Read more: http://www.egolpion.com/agxaralampos_filiatra.el.aspx#ixzz2mQDxb87m

ΑΜΑΡΤΩΛΩΝ ΣΩΤΗΡΙΑ-Λόγοι παρηγοριάς στους θλιμμένους

 

 

Επιλογή και διασκευή ψυχωφελών κειμένων από το βιβλίο

ΑΜΑΡΤΩΛΩΝ ΣΩΤΗΡΙΑ*

του μοναχού Αγαπίου Λάνδου του Κρητός

ΠΩΣ ΘΑ ΣΩΘΟΥΜΕ
ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΠΑΡΑΚΛΗΤΟΥ

Λόγοι παρηγοριάς

στους θλιμμένους

Όσα διάβασες ως εδώ, θα ήταν αρκετά για να παρηγορηθείς και να καταλάβεις πόσο ωφελείσαι από τις θλίψεις, αν δεν ήσουν κι εσύ, όπως όλοι μας, άνθρωπος αδύναμος. Για την αδυναμία, λοιπόν, και τη χαυνότητα της φύσεως, καθώς και για μεγαλύτερη ψυχική σου ενίσχυση, διάβασε και όσα είναι γραμμένα πιο κάτω.

α΄. Η καλύτερη παρηγοριά για τους θλιμμένους είναι η επίγνωση των αμαρτημάτων τους

Το πρώτο σου γιατρικό, το πρώτο παυσίπονο που θα πάρεις στον καιρό των θλίψεων, ας είναι τούτος ο καλός λογισμός, που αναφέραμε και πρίν, όται για τις πολλές σου αμαρτίες σου άξιζαν χειρότερα δεινά. Και μην τολμήσεις να πεις, όπως μερικοί ανόητοι, ότι δεν έχεις κάνει κανένα κακό. Όλοι έχουμε αμαρτήσει, με τον ένα τρόπο ή με τον άλλο. Όταν οι άγιοι Τρεις Παίδες μέσα στο καμίνι δόξαζαν το Θεό λέγοντας, “Ας είσαι δοξασμένος Κύριε, γιατί με ακρίβεια και δικαιοκρισία ξεσήκωσες όλα τούτα εναντίον μας, εξαιτίας των αμαρτιών μας” (Δαν., Προσ. Άζαρ.: 2, 4), τι να πούμε εμείς; Όταν ο μέγας Παύλος ομολογούσε ότι είναι ο πρώτος των αμαρτωλών (Α΄Τιμ. 1:15), δεν θα είμαστε αναίσθητοι και θρασύτατοι αν αρνηθούμε τη δική μας αμαρτωλότητα;

Όταν, λοιπόν, σε χτυπήσει μια συμφορά, αναλογίσου πόσες φορές παραβίασες τις θείες εντολές, πόσες φορές υπερηφανεύθηκες, θύμωσες, αδίκησες, έβρισες, υποκρίθηκες, συκοφάντησες ή μ΄οποιονδήποτε άλλο τρόπο έσφαλες ενώπιον του Κυρίου, από τον οποίο τόσο έχεις ευεργετηθεί, και απέναντι στους συνανθρώπους σου, τους οποίους οφείλεις ν΄αγαπάς σαν τον εαυτό σου. Και τότε θα παραδεχθείς και θα ομολογήσεις με ντροπή, ότι και αυτή και άλλη βαρύτερη παίδευση έπρεπε να σου στείλει η δικαιοκρισία του Θεού, πού, όπως δεν αφήνει αρετή αβράβευτη, έτσι δεν αφήνει και αμαρτία απαίδευτη.

Αν για έναν και μόνο υπερήφανο λογισμό τιμωρήθηκε τόσο αυστηρά ο Εωσφόρος, πού σαν άγγελος ήταν το εκλεκτότερο δημιούργημα του Πλάστη, πόσο πρέπει να τιμωρηθείς εσύ, ο άνθρωπος, πού τόσες φορές και με τόσους τρόπους έχεις υπερηφανευθεί ενώπιον Θεού και ανθρώπων; Αν για μια και μόνη παράβαση εξορίστηκε ο Αδάμ από τον παράδεισο, τι πρέπει να πάθεις εσύ, που τόσες παραβάσεις και ανομίες κάνεις καθημερινά;

Με τέτοιες και άλλες παρόμοιες σκέψεις θα παρηγορηθείς και θα καταλάβεις πώς οι θλίψεις, που δοκιμάζεις, είναι ασήμαντες μπροστά σ΄αυτές που θα σου άξιζαν, όταν μάλιστα έτσι καθαρίζεσαι και αποκτάς ελπίδα σωτηρίας. Γιατί είναι σαν να χρωστάς σε κάποιον χίλια φλουριά, κι απ΄αυτά να πληρώνεις μόνο δέκα στο δανειστή σου, που σου χαρίζει μεγαλόψυχα τα υπόλοιπα.

β΄. Η παρηγοριά της προσευχής

Δεν υπάρχει στον κόσμο υψηλότερη εργασία από την προσευχή, γιατί αυτή ενώνει τον άνθρωπο με τον Θεό. Για το μεγαλείο και τη σπουδαιότητά της, τους τρόπους και τ΄αποτελέσματά της μας μιλούν διεξοδικά οι ιερές Γραφές και οι άγιοι Πατέρες. Εδώ τώρα θα τονίσουμε μόνο πόσο βοηθάει στις θλίψεις.

Πραγματικά, δεν υπάρχει πιο μεγάλη παράκληση από την καταφυγή στον Κύριο με την προσευχή.  “Στον Κύριο προσευχήθηκα δυνατά, όταν με βρήκαν θλίψεις, και με άκουσε”, λέει ο προφήτης Δαβίδ (Ψαλμ. 119:1).

Αυτό έκαναν όλοι οι άγιοι στις θλίψεις τους, και η θεία βοήθεια δεν αργούσε, όπως δεν αργεί ποτέ ν΄ανταποκριθεί στην ικεσία του δικαίου. Είναι, άλλωστε, ρητή η υπόσχεση του Κυρίου: “Ζήτησε τη βοήθειά μου στη θλίψη σου, και θα σε γλυτώσω απ΄αυτήν” (Ψαλμ. 49:15).

Μόλις, λοιπόν, πέσει επάνω σου ηθλίψη,μη μικροψυχήσεις, μην ταραχθείς. Στρέψε ικετευτικά τα μάτια σου στον ουρανό, και ζήτα ταπεινά τη θεία βοήθεια.

Αν συμφέρει την ψυχή σου και συμβάλλει στη σωτηρία σου η απαλλαγή από τη δοκιμασία, να μην έχεις αμφιβολία ότι ο Θεός θα εισακούσει την προσευχή σου και θα σε απαλλάξει. Αν όμως αυτό είναι ασύμφορο για την ψυχή σου -πράγμα που μόνο Εκείνος, ο πάνσοφος, γνωρίζει- μήτ΄εσύ δεν θα πρέπει να το θέλεις.

Καλύτερα είναι να θλίβεσαι πρόσκαιρα τώρα, παρά να στερηθείς την αιώνια ζωή.

Όπως και να έχει το πράγμα, μη σταματήσεις να προσεύχεσαι. Γιατί πολλές φορές ο Κύριος επιτρέπει να μας βρουν οι θλίψεις για να τρέξουμε κοντά Του.

Όταν όλα πηγαίνουν καλά, Τον ξεχνάμε. Και όταν αρχίζουν τα προβλήματα, τότε Τον θυμόμαστε! Είμαστε κι εμείς σαν τ΄άμυαλα παιδάκια, πού, όταν είναι χορτάτα και δεν έχουν καμιά δυσκολία, το ρίχνουν στο παιχνίδι και ξεχνούν τους γονείς τους, όταν όμως πεινάσουν ή πέσουν και χτυπήσουν που θενά, τότε τρέχουν κλαίγοντας στους γονείς και ζητούν βοήθεια.

Όλα τα καλά με την προσευχή τ΄ αποκτάμε. Και όλα τα λυπηρά με την προσευχή τα ξεπερνάμε. Γι΄αυτό ο Ιησούς είπε: “Να μένετε άγρυπνοι και να προσεύχεστε αδιάκοπα” (Λουκ. 21:36).

Με την προσευχή θα νικήσεις κι εσύ τις θλίψεις, με την προσευχή θ΄αποκτήσεις τις αρετές, με την προσευχή θα ενωθείς με τον Κύριο, με την προσευχή θα γίνεις μέτοχος της μακαριότητός Του.

 γ΄. Επτά ωφέλιμες και παρήγορες σκέψεις

Στον καιρό των θλίψεων θα ωφεληθείς πολύ, αν φέρνεις συχνά στο νου σου τις ακόλουθες σκέψεις, μελετώντας και αναλύοντάς τες σε βάθος και πλάτος με τον δικό σου τρόπο και λογισμό.

1. Τι ήσουνα πρίν γεννηθείς, πρίν κάν συλληφθείς στη μήτρα της μητέρας σου; Δεν είχες μήτε σώμα μήτε ψυχή μήτε αίσθηση καμιά. Δεν ήσουνα τίποτα! Και το τίποτα, το μηδέν, είναι λιγότερο κι από ένα άχυρο, ένα χορταράκι, έναν κόκκο σκόνης. Γιατί αυτά έχουν ύπαρξη, εσύ όμως πρίν από τη σύλληψή σου δεν είχες.

2. Στοχάσου την ευσπλαχνία του πανάγαθου Θεού, πού από το τίποτα σε δημιούργησε “κατ΄εικόνα” Του, δίνοντάς σου όχι μόνο το υπερθαύμαστο ανθρώπινο σώμα, αυτό το θαύμα των θαυμάτων, με την ποικιλία των οργάνων και των λειτουργιών και των αισθήσεων, αλλά και τη μοναδική θεοειδή ψυχή, με τον λογικό νου, τη θέληση, τη μνήμη και τις άλλες δυνάμεις.

3. Αναλογίσου μετά απ΄αυτό, πόση πρέπει να είναι η ευγνωμοσύνη σου σ΄Εκείνον, τον ύψιστο και πανάγαθο Ευεργέτη σου, από τον οποίο πήρες δωρεάν τόσα χαρίσματα, πόσο χρωστάς να Τον αγαπάς, να Τον ευχαριστείς, να Τον δοξολογείς, να Τον υπηρετείς, και πόσο να προσέχεις, ώστεποτέ να μην Του φταίξεις και να μην Τον πικράνεις.

4. Αναλογίσου τώρα την αγνωμοσύνη σου απέναντι στον Πλάστη σου, μια και έκανες ακριβώς τα αντίθετα απ΄αυτά που έπρεπε. Αντί να Τον αγαπάς και να Τον ευχαριστείς και να Τον υμνείς και να Τον ευαρεστείς, εσύ Τον καταφρόνησες και Τον εγκατέλειψες και Τον λύπησες, προτιμώντας τα πρόσκαιρα πράγματα και τις εφάμαρτες ηδονές.

5. Συλλογίσου πόσες τιμωρίες θα σου άξιζαν για την αχαριστία σου τούτη και πόσο δίκιο θα είχε ο Κύριος, αν σου στερούσε όλα όσα σου έδωσε, ακόμα και τη ζωή, το μεγαλύτερο δώρο Του. Αυτή η σκέψη, πιο πολύ απ΄όλες τις άλλες, θα σου εμπνεύσει θείο φόβο και θα σε βοηθήσει να υπομείνεις κάθε θλίψη, καθώς θα παραδεχθείς αναμφίβολα πώς υποφέρεις λιγότερο απ΄όσο σου πρέπει.

6. Θαύμασε την άπειρη και ανερμήνευτη αγαθότητα του Θεού μας, πού, ενώ μπορεί αυτήν ακριβώς τη στιγμή να σε τιμωρήσει βαριά και να σε θανατώσει και να σε κολάσει αιώνια, περιμένει ο πολυεύσπλαχνος τη μετάνοιά σου. Κι αν σε παιδεύει τώρα με μικρές και παροδικές θλίψεις, το κάνει για το καλό σου, σαν στοργικός Πατέρας, για να βγεις από τον κακό δρόμο της αμαρτίας και να έρθεις στον ίσιο της αρετής, ώστε τελικά, λουσμένος και καθαρισμένος στο λουτρό των λυπηρών, ν΄αξιωθείς την απόλαυση του παραδείσου.

7. Αποφάσισε, από δω κι εμπρός τουλάχιστον, να δαπανήσεις όλη την υπόλοιπη ζωή σου, τη ζωή που ανήκει σ΄Εκείνον και όχι σ΄εσένα, στη διακονία και στη δόξα Του. Να Τον τιμάς και να Τον ευχαριστείς ακατάπαυστα για τις ευεργεσίες Του, αλλά και ν΄αποδέχεσαι καρτερικά κι αγόγγυστα τις δοκιμασίες που παραχωρεί σαν φάρμακα και γιατρικά της κακίας σου. Να θυσιάσεις, τέλος, πρόθυμα, και τιμή και περιουσία και ζωή ακόμα, παρά να Τον αρνηθείς ή να παραβείς τις εντολές Του.

Αυτά να σκέφτεσαι και να μελετάς, και θα δεις πόσο καρπό και πόση ωφέλεια θα σου δώσουν στον καιρό των θλίψεων.

* Το βιβλίο του Αγαπίου Λάνδου «Αμαρτωλών Σωτηρία» αποτελεί αφορμή για βύθισμα στην ιστορική μας αυτοσυνειδησία, στην αγωνιώδη προσπάθεια να περισωθεί η καταγωγική μας αναφορά σ’ ό,τι διέσωζε την ίδιοπροσωπία μας, τότες που ένα ολόκληρο γένος ούτε κέντρο εξουσίας είχε, ούτε δύναμη υπερασπιστική διέθετε, ούτε εθνικά όρια γνώριζε, καθώς ήταν γέννημα οικουμενικής αυτοκρατορίας και γι' αυτό υποχρεωμένο να επιβιώσει μέσα στην ιστορική δίνη, με τη δύναμη πού αντλούσε από τους ταμιευτήρες της ίδιας του της ψυχής. 

 Ορατό κέντρο αυτής της δύναμης, συσσωρευμένης από την πείρα αιώνων, ήταν το Οικουμενικό Πατριαρχείο, η Μεγάλη Εκκλησία, απογυμνωμένη όμως και Εκείνη από κάθε κοσμική εξουσία, καθημαγμένη από την Ουσιαστική μαρτυρία πίστεως και ζωής αλλά έκδηλη γονή και φορέας του περιεχομένου της πολιτικής, κοινωνικής και ιστορικής συνείδησης, και κάθε συνεκτικού δεσμού, που χαρακτήριζε το γένος των Ρωμιών. 

 Εκδήλωση αυτής της ιδιότυπης σταυρικής εξουσίας του Οικουμενικού Πατριαρχείου ήταν οι κατά καιρούς απόπειρες ευαγγελισμού και στήριξης των καταπονημένων ραγιάδων από τους λογάδες του Γένους. 

 Εκείνοι, διακινδυνεύοντας τον έσχατο κίνδυνο, διέτρεχαν όλο το μήκος και το πλάτος της υπόδουλης γης, προκειμένου να αποτρέψουν την ύπνωση, που επιφέρει ο φόβος, η ανασφάλεια και οι απειλές, ή την έκπτωση από την πίστη, που η απελπισία προσφέρει ως λύση προκειμένου να εξασφαλιστεί ή επιβίωση, ή την αλλοτρίωση, που ή πονηρία των χριστεπώνυμων ετεροδόξων, εκμεταλλευόμενη την άγνοια και την εκ των πραγμάτων αμάθεια, επέφερε αναμειγνύοντας την ορθόδοξη πίστη με τις εκτροπές της δυτικής αμαυρότητας. 

 Μέσα σ' αυτό το κλίμα, πού κάθε περιγραφή είναι ανίκανη να το αποδώσει, εμφανίστηκε στο τέλος του 16ου αιώνα ο Αγάπιος μοναχός ο Λάνδος, Κρης την καταγωγή. Άνθρωπος αμφιλαφούς μορφώσεως επέλεξε από νωρίς το μοναχικό βίο του Αγίου Όρους, όπου η ασκητική πολιτεία, η μελέτη και η συγγραφή όξυναν τον ιεραποστολικό του ζήλο και τη θυσιαστική του αγάπη για τον πολύπαθο λαό του Θεού. 
Περιόδευσε τη νησιωτική και ηπειρωτική Ελλάδα κηρύσσων και παραμυθούμενος. Ταξίδευσε τρεις φορές στη Βενετία για να τυπώσει τουλάχιστον δέκα βιβλία, τροφή και στήριγμα του δούλου Γένους. Η «Αμαρτωλών Σωτηρία» είναι ένα απ' αυτά. 
Απλή και εύληπτη γλώσσα, πλήρες σύστημα διδασκαλίας της πίστεως, επαγωγική μέθοδος δια παραδειγμάτων, είναι στοιχεία πού κοσμούν το πιο αγαπητό βιβλίο της σκληρής αυτής περιόδου. 
Και είναι αλήθεια ότι συγκεκριμένες θέσεις του δεν δικαιώνονται πλήρως από την πατερική διδασκαλία και παράδοση, όπως ο υπερτονισμός του Θεού τιμωρού και των επικείμενων κολάσεων, ή ακραίες ασκητικές απόψεις πού δεν υιοθέτησε ή εκκλησιαστική ζωή. Επίσης, ο οξύς διαχωρισμός σώματος και ψυχής, μέχρι απαξιώσεως του σώματος και η άνευ όρων αποδοχή της πλατωνικής διδασκαλίας περί αθανασίας της ψυχής, μέχρι σημείου που να καταργείται εν τοις πράγμασι το μυστήριο της ανθρώπινης ελευθερίας, και άλλα που ίσως διακρίνει ο αυστηρός ερευνητής. 

 Ο λόγος του όμως παραμένει πάντα αληθινός και με πνευματική ευθυβολία συλλαβίζει εξ’ αρχής τους όρους της πίστεως και της ζωής. Γνωρίζει ο διδάχος του Γένους ότι διαχειρίζεται το έσχατο απόθεμα της αντοχής των υποδούλων, τη μόνη επιβίωσή τους, την ουσία της ψυχής τους. Σπέρνει το λόγο της σωτηρίας σε ψυχές οργωμένες από τον πόνο και τα βάσανα και ξέρει ότι θα εξανθήσει γρήγορα η πραγματική ανάσταση.  Αυτή η πραγματικότητα δεν άργησε να έρθει. Ήταν σε διάρκεια το συγκλονιστικώτερο γεγονός που ή αγάπη του Χριστού δώρησε στο λαό του σε περίοδο σκοτεινής δουλείας: Οι Νεομάρτυρες! Απόδειξη ότι η διδασκαλία του Αγαπίου και των ομοίων του υπήρξε «χάρις αντί χάριτος», που μόνο η Εκκλησία χαρίζει ως παραμυθία στον κόσμο. (Από το ΜΥΡΙΟΒΙΒΛΟ)

ΑΝΤΙΑΙΡΕΤΙΚΟΝ ΕΓΚΟΛΠΙΟΝ     www.egolpion.com

4  ΜΑΡΤΙΟΥ  2011

Read more: http://www.egolpion.com/amartolwn_parhgoria.el.aspx#ixzz2mQC24dGL

ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΠΑΡΘΕΝΟΥ ΤΗΣ ΔΙΑ ΧΡΙΣΤΟΝ ΣΑΛΗΣ

ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΠΑΡΘΕΝΟΥ ΤΗΣ ΔΙΑ ΧΡΙΣΤΟΝ ΣΑ

X

ΛΗΣ

Loading Image...

ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΠΑΡΘΕΝΟΥ

ΤΗΣ ΔΙΑ ΧΡΙΣΤΟΝ ΣΑΛΗΣ

Πρεσβυτέρου Χαραλάμπους Νεοφύτου

 

      Σ’ ένα γυναικείο Μοναστήρι ήταν μια μοναχή που έκανε την τρελή και πως τάχα είχε δαιμόνιο. Με τον τρόπο αυτό η ευλογημένη κόρη έπλεκε το στεφάνι της αρετής. Τόσο πολύ την εσυχαίνονταν οι άλλες αδελφές, δεν την καταδέχονταν να καθίσει μαζί τους στην τράπεζα. Εκείνη όμως χαιρόταν για την καταφρόνηση που της έκαναν. Δούλευε πάντοτε στο μαγειρείο της Μονής και υπηρετούσε όλους αγόγγυστα και με προθυμία. ήταν, κατά την παροιμία, ένα σφουγγάρι υπομονής. Αυτή η ευλογημένη εφάρμοζε την εντολή του Κυρίου: Εκείνος που θέλει να γίνει πρώτος και μεγαλύτερος από όλους, πρέπει να γίνει τελευταίος και υπηρέτης όλων.

Τα κεφάλια των άλλων παρθένων είναι κουρευμένα και σκεπάζονται με τα κουκούλια που φορούν. Εκείνη δε η ευλογημένη έριχνε στο κεφάλι της ένα καταμπαλωμένο ρούχο και με εκείνο έκανε πάντοτε τις υπηρεσίες της. Δεν την είδε ποτέ καμιά μοναχή να μασά τροφή, Ούτε στην τράπεζα κάθισε καμιά φορά, ούτε ένα κομμάτι ψωμί δε την είδε καμιά να πάρει για να φάγει, αλλά έτρωγε μόνο τα ψίχουλα που καθάριζε την τράπεζα και από τα ξεπλύματα των καζανιών και των πιάτων. Ούτε έτρωγε και κανένα άλλο φαγητό. Πάντοτε περπατούσε με γυμνά πόδια, χωρίς παπούτσια. Ποτέ δεν γόγγυσε ούτε έβρισε, ούτε καν μιλούσε σε καμιά αδελφή, παρ' όλο που όλες την έβριζαν και την κοροΐδευαν και πολλές φορές την κτυπούσαν μερικές άτακτες αδελφές.

Εκείνο το καιρό ζούσε ο περίφημος ασκητής Πιτηρούμ, που ασκήτευε και αγωνιζόταν εναντίον των δαιμόνων στη σκήτη Πορφυρίτης. Σ' αυτόν τον Όσιο φάνηκε άγγελος Κυρίου και του φανέρωσε τα κατά τη φαινόμενη σαλή παρθένο, λέγοντας του. "Τι σου φαίνεται, Πιτηρούμ; Με το να βρίσκεσαι στην έρημο αυτή νομίζεις ότι έφτασες σε μέτρα τελειότητας; Αν θέλεις να δεις γυναίκα να σε ξεπερνά στην άσκηση και η οποία έφτασε στα μέτρα της τελειότητας, πήγαινε στο γυναικείο Μοναστήρι των Ταβεννησιωτών και εκεί θα βρεις μια μοναχή που φορεί κορώνα στο κεφάλι της. Εκείνη λοιπόν είναι ανώτερη και αξιότερη από σένα, γιατί με το να υπηρετεί τόσο πλήθος μοναχών και παρ' όλο που καταφρονείται απ' όλες, δε λείπει από το στόμα της και το νου της η θεωρητική προσευχή. Τότε σηκώθηκε ο όσιος, πήρε μαζί του τους πιο άξιους μοναχούς και πήγε στο Μοναστήρι των Ταβεννησιωτών παρθένων, οι οποίες δέχτηκαν τον Μέγα Πιτηρούμ με πολλή ευλάβεια. Τότε πρόσταξε ο άγιος και ήλθαν μπροστά του όλες οι μοναχές, χωρίς την σαλή. Ο Όσιος όμως δεν έβλεπε αυτήν που του είχε πει ο άγγελος, και λέγει• δεν ήλθαν όλες λείπει μια. Οι μοναχές αποκρίθηκαν και είπαν ότι όλες εδώ είμαστε, πάτερ, εκτός μιας σαλής που βρίσκεται στο μαγειρείο. Ο Όσιος λέγει• ας έλθει και εκείνη να την ιδώ. Πήγαν και με τη βία την έσυραν και την έφεραν μπροστά στον Όσιο, ο οποίος την αναγνώρισε.

Μόλις την έφεραν και την είδε ο Πιτηρούμ στο σχήμα που του είχε πει ο άγγελος, έπεσε στα πόδια  της και ζητούσε με ταπείνωση να τον ευλογήσει. Το ίδιο έκαμε και η σαλή πέφτοντας στα πόδια του αγίου ζητούσε να την ευλογήσει φωνάζοντας, ευλόγησον με κύριε μου. Βλέποντας αυτά οι άλλες μοναχές στέκονταν άφωνες και θαύμαζαν• ωστόσο είπαν στον Όσιο: Αυτή είναι σαλή και να μην ενοχλείται από αυτήν. Ο Όσιος απάντησε˙ σεις είστε οι σαλές, αυτή η ευλογημένη, είναι πραγματικά σοφή και αγία και δε θα μπορέσουμε να τη φτάσουμε στα μέτρα της αγιότητας. Και μακάρι να βρεθώ σαν αυτήν άξιος την ημέρα της κρίσεως. Όταν άκουσαν αυτά οι άλλες μοναχές έπεσαν στα πόδια του αγίου και εξομολογούνταν αυτά που έκαναν στην αδελφή εκείνη. Η μια έλεγε, εγώ την έβριζα, άλλη έλεγε, εγώ την περιγελούσα, και άλλη, εγώ πολλές φορές την έλουζα με τα ξεπλύματα των πιάτων, και άλλη εγώ της έβαζα πιπέρι στη μύτη κλπ. Ο Όσιος δέχτηκε την εξομολόγηση τους και παρεκάλεσε και την σαλή, και τις συγχώρησε από καρδιάς. Λυπήθηκε όμως, γιατί δεν την ενοχλούσαν πλέον, αλλά την ευλαβούνταν και την τιμούσαν σαν αγία. Για να αποφύγει τις τιμές των ανθρώπων αναχώρησε κρυφά από το μοναστήρι και δεν έμαθε κανένας που είχε πάει η που βρίσκεται.

Από το βιβλίο:

ΒΙΑΣΤΕΣ ΤΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΑΣ  ΤΩΝ ΟΥΡΑΝΩΝ - ΕΚΔΟΣΗ ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΟΔΟΔΕΙΧΤΗΣ

ΨΗΦΙΟΠΟΙΗΣΗ – ΜΟΡΦΟΠΟΙΗΣΗ

ΑΝΤΙΑΙΡΕΤΙΚΟΝ ΕΓΚΟΛΠΙΟΝ    www.egolpion.com

14  ΜΑΪΟΥ  2011

Read more: http://www.egolpion.com/salh_parthenos.el.aspx#ixzz2mQ1ZHJYw

ΘΑ ΚΑΝΑΜΕ ΤΟ ΙΔΙΟ;

ΘΑ ΚΑΝΑΜΕ ΤΟ ΙΔΙΟ;

 

Σαν «πρόλογος» στο αυριανό (03.07.2011) Αποστολικό Ανάγνωσμα   

 Στην Καμπότζη μερικοί Χριστιανοί είχαν συγκεντρωθή σ ένα ναό υποτυπώδη, για να προσευχηθούν. Δεν πρόλαβαν καλά να αρχίσουν και ο ναός βρέθηκε περικυκλωμένος από στρατιώτες. Προχώρησαν μέσα. Ξεκρέμασαν από τον τοίχο μία εικόνα του Χριστού. Την πέταξαν με περιφρόνηση κάπου εκεί στην είσοδο. Μία δυνατή φωνή αντήχησε στον ιερό εκείνο χώρο που σκόρπιζε τον τρόμο: «Όποιος θέλει να βγεί ζωντανός από εδώ μέσα μόνο ένας τρόπος υπάρχει: Να αρνηθεί τον Χριστό και να φτύσει την εικόνα Του…».  Το δίλημμα είναι τρομερό και περιθώρια επιλογής δεν υπάρχουν. Και η άθεη εξουσία δεν αστειεύεται. Συχνά έχει δείξει το αποτρόπαιο προσωπό της. Αλλά και ο συμβιβασμός είναι πάντα ελκυστικός και ο πειρασμός μεγάλος.

    Τι θα κάνουν τώρα; Θα ομολογήσουν ή θα αρνηθούν τον Χριστό; Ο ένας είναι αρραβωνιασμένος και σε λίγες ημέρες πρόκειται να παντρευτεί. Αξίζει να θυσιασθεί και να σβήσουν τα όνειρά του, οι όμορφες προσδοκίες του; Ο δεύτερος σκέπτεται το… σπίτι τoυ, την οικογένειά του, την γυναίκα του, τα παιδιά του … Ο τρίτος, ο τέταρτος, ο πέμπτος, όλοι κάτι και κάποιον έχουν να σκεφθούν …

      Κέρινες καρδιές που άρχισαν κιόλας να λιώνουν μέσα στο καμίνι της δοκιμασίας τα λόγια του Κυρίου: «ο φιλών … υπέρ εμέ ουκ έστι μου άξιος» είχαν κιόλας ατονήσει μέσα τους.

      Έτσι, ένας, ένας, προχωράει τώρα με σκυμμένο κεφάλι και πιο πολύ με σκυμμένη και ντροπιασμένη ψυχή. Δεν είναι πορεία μελλοθανάτων. Είναι νεκρική πομπή αρνητών που πορεύεται με στιγματισμένο μέτωπο, για να θάψει την νεκρή της πίστη. Φθάνουν στην εικόνα του Χριστού, την φτύνουν και βγαίνουν έξω ζωντανοί. Ζωντανοί, αλλά νεκροί. «Όνομα έχουν ότι ζουν και νεκροί είναι», κατά το θεόπνευστο βιβλίο της Αποκαλύψεως. Γιατί ποια ζωή μπορεί να ζήση ο αρνητής και ο προδότης;
 

Αλλά να, ανάμεσα στους πολλούς και η μία. Η ασυμβίβαστη, η αλύγιστη, η φλογερή. Στην νεανική αυτή ψυχή έχει ανάψει μια άλλη φωτιά. Η φωτιά της αγάπης του Χριστού που καίει τα φρύγανα της δειλίας. Παρά τα δεκαέξι της χρόνια η πίστη της δεν γνωρίζει δισταγμούς. Ο Χριστός και η αγάπη Του είναι γι αυτήν το παν. Τίποτα δεν μπορεί να την χωρίσει. Μέσα της αντηχεί το σάλπισμα της γενναιότητος του θείου Παύλου, του ατρόμητου Αποστόλου που, για την αγάπη του Χριστού, θυσίαζε τα πάντα: «Τις ημάς χωρίσει από της αγάπης του Χριστού; Θλίψις ή στενοχώρια ή διωγμός ή λιμός ή γυμνότης ή κίνδυνος ή μάχαιρα;» (Ρωμ. η´ 35). Τίποτε απολύτως. Προχωρεί τελευταία. Οι στρατιώτες δεν έχουν καμιά αμφιβολία. Και αυτή το ίδιο θα κάνη, σκέπτονται … Λύγισαν οι μεγάλοι, δεν θα λυγίσει η μικρή; Όλοι την κοιτάζουν προσεκτικά, το κορίτσι όμως αυτό έχει κάτι άλλο. Είναι κάτι άλλο. Βαδίζει σταθερά. Στο εφηβικό της πρόσωπο αντικατοπτρίζεται η γενναία ψυχή της. Η ματιά της πετάει φλόγες, ενώ, στα χείλη της ανθίζει ένα ουράνιο χαμόγελο. Το βλέμμα της αστραφτερό μοιάζει με αρχαγγελική ρομφαία που καρφώνει τους δημίους στην θέση τους.

   Την παρατηρούν έκπληκτοι. Οι θύτες ξαφνιάζονται από το θύμα τους. Ατάραχη εκείνη πλησιάζει την εικόνα. Τα μάτια της βουρκώνουν, όταν ατενίζει τον Αρχηγό της πίστεώς της με τα φτυσίματα της προδοσίας των δειλών. Γονατίζει.  Παίρνει την εικόνα στα χέρια της. Την σκουπίζει. Την ασπάζεται ευλαβικά, ενώ τα χείλη της ψιθυρίζουν: Δεν θα Σ' αρνηθώ, Χριστέ μου. Οι στρατιώτες προτάσσουν τα όπλα. Ατάραχη εκείνη. Μία ομοβροντία έρχεται να αιματοκυλίσει το γενναίο κορίτσι και να το προσθέσει στην χορεία των μαρτύρων.

    Στολισμένη τώρα πια με το αμαράντινο στεφάνι του μαρτυρίου προβάλλει ενώπιόν μας.
    Θα κάναμε το ίδιο;

Αναδημοσίευση από το ιστολόγιο ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ

Αντιαιρετικόν Εγκόλπιον    www.egolpion.com

4  ΙΟΥΛΙΟΥ  2011

Read more: http://www.egolpion.com/8a_kaname_to_idio.el.aspx#ixzz2mQ12Jbk3

Ο ΑΓΙΟΣ ΝΕΚΤΑΡΙΟΣ ΚΑΙ ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΤΟΥ ΣΑΡΩΝΙΚΟΥ

Ο άγιος Νεκτάριος και οι άνθρωποι του Σαρωνικού

 ΓΑΛΑΤΕΙΑΣ ΓΡΗΓΟΡΙΑΔΟΥ-ΣΟΥΡΕΛΗ

Συγγραφέως-Λογοτέχνιδος

  

«Η Ση βασιλεία εστί η αγάπη...»

   Αυτό τόγραψε ο άγιος Νεκτάριος και είναι ο μόνος πλούτος που κουβαλάει καθώς τέλος τού καλοκαιριού του 1904 φτάνει στην Αίγινα.

Ο Σαρωνικός παίζει και χαϊδεύει το ψαρά­δικο νησί με τα ερείπια τού αρχαίου ναού. Ο κό­σμος στην αγορά τού νησιού πηγαινοέρχεται˙ περιμένει τις τράτες και τα ψαράδικα γιατί αν εξαιρέσεις λίγους, μετρημένους στα δάχτυλα, οι υπόλοιποι στενάζουν από φτώχεια και δέρνονται από το χτικιό. Τα παλληκάρια νοικιάζονται παραγιοί στους έμπορους. Άλλοι τραβούν για τη ξενιτιά. Οι πιότεροι μπαρκάρουν με τα σφουγ­γαράδικα. Στο λιμάνι ο κόσμος της φτώχειας και τού παραδερμού περιμένει τις τράτες με λίγες χάλκινες δεκάρες να βροντούν στην τσέπη για να αγοράσουν μια χούφτα μαρίδες.

Άνθρωποι τού Σαρωνικού που τους βασανί­ζει η θάλασσα κι η φτώχεια. Ένα νησί με 365 εκκλησιές που εκεί τρέχουν για παρηγοριά και παρακάλιο αυτοί που μείναν πίσω, να παρακα­λέσουν για τους σφουγγαράδες, τους ξενιτεμέ­νους ναυτικούς που δοκιμάζονται σκληρά σε μάκρυνες θάλασσες. Τους σφουγγαράδες που φεύγουν το Φλεβάρη, γυρίζουν τού Αϊ Δημη­τριού, σημαιοστολισμένοι αν δεν έχει συμβεί κά­ποιο ατύχημα. Το επάγγελμα τού δύτη είναι, βλέπεις, πολύ επικίνδυνο. Συχνά παθαίνει ο βουτηχτής παράλυση ή άλλες αρρώστιες και η πρό­νοια είναι ελάχιστη έως και μηδαμινή. Παγαίνουν για νάβρουν το σφουγγάρι Βεγγάζη, Τύνιδα, Σικελία, Μικρασία, Δωδεκάνησα. Και τα τραγούδια του είναι ποτισμένα μ' αρμύρα και καημό:

«μηχανή 'ν' η μάνα μου κι η ρόδα η αδερφή μου σ' αυτά τα παλιομάρκουτσα

κρέμεται η ζωή μου! Έλα να πάμε, μάτια μου, κι ας φέρουν τα κομμάτια μου... »

 Ένας λαός που και σαν αγρότης πεινά, λι­γοστό και το ψωμί στα σπιτικά. Το Σεπτέμβρη που σταματούν οι αγροτικές δουλειές και κόβε­ται το κολατσό, το δειλινό τραγουδά με θλίψη:

«Φεύγεις, πάεις, Λειδινέ μου

τσ' εμάς αφίνεις κρύους, πεινασμένους, διψασμένους,

τσ'οχι μαραμένους. Λειδινέ μου, Λειδινέ μου!»

    Σ' αυτό το νησί τού Σαρωνικού, τέλος καλοκαιριού φτάνει ο Δεσπότης. Φτωχός ο λαός που θα ποιμάνει, μα ξέρει δα από φτώχεια ο Δεσπό­της. «Χριστούλη μου, με ρώτησες γιατί κλαίω. Λιώσανε τα ρούχα μου, λιώσανε τα παπούτσια μου, βγήκαν τα δά­κτυλά μου έξω και υποφέρω˙ και χιονίζει. Τι να κάμω τώρα Πως να τα καταφέρω δίχως ρούχα; Μπαλώνω, μπαλώνω και σχίζονται. Συγχώρεσε με που Σ' ενοχλώ...». Ένα τέ­τοιο γράμμα έχει στείλει παιδί πράμμα στο Χριστό.

Ξέρει από φτώχεια ο Δεσπότης κι από πικρα­μένη πεινασμένη παιδική ψυχή ξέρει. Τούστειλε λέει, με τα παιδιά της μια νοικοκυρά ένα καρβέλι «Εσείς να το φάτε, παιδιά μου, έχετε πιότερη ανάγκη από μένα».

Τι λαχταράει μια παιδική ψυχή, τόξερε ο Δε­σπότης. Μια καραμέλα, ένα λουκούμι. Και είχε πάντα κάτι να δώσει στο παιδομάνι, που σαν τον έβλεπε δήθεν παίζοντας, ζύγωναν. Κι εκείνος έμπαζε τα παιδιά στον Παράδεισο: τα ευλο­γούσε, τα φώναζε με τα μικρά τους ονόματα — γιατί τάξερε τα παιδιά - και απλόχερα μοίραζε καραμέλες. Ευτυχισμένος καθώς έβλεπε τη γιορτή που στήναν τα παιδιά με τα ζαχαρωτά.

   Και τότες γίνονταν σχολικές εκδρομές. Οι δά­σκαλοι ανέβαζαν προς το Μοναστήρι τα παιδιά· ο Δεσπότης σά τάβλεπε νάρχονται έβγαινε στο μπαλκόνι να τα ευλογήσει. Ευχές να δίνει, ζαχα­ρωτά να δίνει, και η γλυκειά κουβέντα πιο γλυκειά άπ' τα γλυκά και η συμβουλή, να τα πεσκέσια για τα παιδιά, τους αυριανούς πολίτες τ' Ουρανού.

Κι ήταν χρυσό πάπλωμα στις παιδικές τις σκανταλιές, στις ζαβολιές όπως... Κάτι χαρτιά έδωκε στο γιό του ένας πατέρας να τα κουβαλή­σει, λέει, στον Δέσποτα. Παιδί λωλό, ξεχάστηκε να παίζει τις αμάδες μ' άλλα παιδιά κι όταν σουρούπωσε παλάβωσε. Και τα χαρτιά; Που τάχατες τ' απίθωσε; Τα βρήκε τελικά τρεχάλα για το Μοναστήρι. Κι είχε νυχτώσει για καλά σαν έφτασε εκεί. «Παιδί μου, τέτοια ώρα πως και σ' έστειλε ο πατέρας σου εδώ;», ρώτησε ο Δεσπότης. Το ψέμα να εκεί στο χείλη έτοιμο να το ξεστομίσει το παιδί μα δε το μπόρεσε. Σε τέτοιον άνθρωπο δε πρέπει η ψευτιά. Και είπε όλη την αλήθεια. Εχαμογέλασε ο Δέσποτας. «Μη φύγεις τώρα όμως, εσυμβούλεψε, είναι αργά. Αύριο κατηφορίζεις και έννοια σου, θα τις γλυτώσεις τις ξυλιές άπ' τον πάτερα σου».

   Άνθρωποι τού Σαρωνικού!! Παιδεμένοι ξωμάχοι. Κι η χούφτα τού Δεσπότη κάλους έκανε να δίνει... να δίνει κι άπ' αυτό ακόμα που δεν είχε. Μαστόροι δουλεύανε στο Μοναστήρι κι όταν ήρθε η ώρα να κολατσίσουν έβγαζε ο κα­θείς το κάτι τι που εκουβάλησε από το σπιτικό του ο Δέσποτας κοντά. Ένας έβγαλε σκέτες ελιές. «Εσύ δεν έχεις φαγητό; γιατί μόνο ελιές;», ρωτάει ο Δε­σπότης. «Πέντε παιδιά έχω στο σπίτι. Κι αν έπαιρνα εγώ το φαγητό τι θάτρωγαν εκείνα;», Ταπεινή, πικρή η απόκριση. «Από αύριο, κανείς δε θα κουβαλάει μαζί του φαγητό. Όλοι θα τρώτε στην τράπεζα!.».Έτσι λέει ο Δε­σπότης, γιατί στο πρόσωπο τού καθενού βλέπει τον Κύριο. Να τον ταΐσει πρέπει χωρίς να τον πληγώσει όμως.

   Μια μέρα, λέει, μετά τη λειτουργία κάποια κυρά πούχε τον τρόπο της, τον κάλεσε για ένα καφέ. Κι ετοίμασε κατά πως άρμοζε, δίσκο με όλα τα καλά για να τα πάει εκεί πλάϊ στο γιασεμί π' αναπαυόταν ο Δεσπότης. Κείνη την ώρα χτυπά η ξώθυρα. Μια γύφτισσα, μια ζητιάνα. Της ρί­χνει ένα νόμισμα η κυρά. Μα της αρπάζει το χέρι ο άγιος. «Πάρε, παιδί μου, τούτο το δίσκο και πάγαινε κοντά της και κάνε της παρέα ώσπου να φάει. Ύστερα νάρθεις».

   Και να τον ντύσεις πρέπει τον ελάχιστο αδερφό. Μια πάμφτωχη ξυπόλητη ανηφορίζει για το Μοναστήρι. Βλέπει τα γυμνοπόδαρά της ο Δεσπότης. Βγάζει αυτοστιγμής τα παπούτσια του. «Φόρα τα εσύ, εγώ θα περπατήσω με τις κάλτσες».

   Μόνο ο ίδιος δεν έχει δικαιώματα. Αγάπαγε, λένε, τη σπανακόπιττα. «Αχ νάχαμε ένα κομμάτι», είπε μια φορά. «Να φτιάξουμε» είπαν οι μοναχές. «Όχι, γιατί θέλει τόσο λάδι, τόσο αλεύρι, τόσα υλικά που θα περάσουμε τρεις μέρες με άλλα φαγητά αν κάμουμε». Όχι λοιπόν στη σπανακόπιττα!!

   Οι άνθρωποι τού Σαρωνικού δεν είναι άγγε­λοι. Λένε ψέματα, βλαστημάνε ... καυγαδίζουν. Ένας πηγαίνει στο χωράφι του. Ο Δέσποτας σεργιάναγε, τον βλέπει και τον ευλογεί. «Στα μάτια σου πρωί πρωί» λέει ο αγρότης. «Εγώ πάω στη δουλειά μου κι εσύ με μουτζώνεις». «Σε ευλόγησε, δεν ήταν μούτζωμα», του εξηγεί ένας που πήγαινε μαζί. «Στ' αλήθεια; θα πάω να ζητήσω συγχώρεση». Τρέχει και γονατίζει μπρος στο Δέσποτα. «Δεν πειράζει, μη στεναχωριέσαι», τού λέει καλωσυνάτα εκείνος.

   Κι άλλη φορά σ' έναν εργάτη ζυγώνει ο Δε­σπότης. «Μανώλη, βάζεις τη σφήνα παρακεί;». «Άντε στο δ...», αγριεύει ο εργάτης. Μα μετανοιώνει: «Συγχωρά με», ψελλίζει. «Όχι παιδί μου, εσύ να με συγ­χωρέσεις. Πολεμάς στη ζέστη και ταλαιπωριέσαι κι ήρθα εγώ να σε ζαλίσω, να σ'ενοχλήσω»

   Τόπαμε πως δεν ήταν άγγελοι οι άνθρωποι του Σαρωνικού. Μα η αγάπη ξέρει να κουμαν­τάρει τους ανθρώπους. Πολλοί μεθούσανε την Κυριακή, τα βάζανε με τις φαμίλιες τους, βλαστήμαγαν. Τους ήξερε ο Δέσποτας και πήγαινε από βραδύς. «Αύριο να ρθείς να εργαστείς στο Μοναστήρι», με τη σειρά τους επισκεπτόταν ο Δεσπό­της «Μα αύριο είναι Κυριακή», όλο απορία απαν­τούσε ο εργάτης. «Δε πειράζει, θα μας συγχωρήσει ο Κύριος μια κι έχουμε ανάγκη από κάτι μερεμέτια». Την άλλη μέρα ανέβαινε ο εργάτης. Ο Δέσποτας τον έπαιρνε στην εκκλησιά που θα λειτούργαγε. «Άναψε το κεράκι σου και μετά τη λειτουργία θ' ανταμώσουμε». Έτσι τούλεγε, μετά το κολατσιό ερχό­τανε, μετά έτσι για τα μάτια κάτι τις να φτιάξει ο εργάτης και φαγητό το μεσημέρι και ακέραιο το μεροκάματο, «Δεν ήταν πιο καλά σήμερα παρά τις άλλες Κυριακάδες;» τούλεγε στο τέλος. Κι ο άλλος καταλάβαινε το μάθημα.

Ένας άλλος, πάλι, είπε το ναι σε κάποιον που τον ήθελε να τού σκάψει το αμπέλι του. «Έλα αύριο και θα σου δώσω πιότερα άπ' το Δεσπότη», τούταξε. Είπε ψέμα το λοιπόν στο Δέσποτα πως τάχατες θα κάτσει αύριο να παλαίψει στο δικό του αμπέλι. Αξημέρωτα ξεκίνησε για το αμπέλι τού άλλου, μα να μπροστά του ο Δέσποτας. Κρύος ιδρώς μουσκεύει το κούτελο τού εργάτη. Μα ο Δέσποτας χαμογελά: «Γιατί δε μούπες την αλήθεια; Εγώ τόξερα από τα χτες. Να πας παιδί μου, εκεί θα πάρεις και περισσότερο μεροκάματο. Να πας, γιατί έχεις και μικρά παιδιά».

   Μα κι οι ψαράδες έχουν να λένε...Ίδια πεθα­μένος ανεβαίνει ο ψαράς στο Μοναστήρι. «Σκυ­λόψαρα, Δεσπότη μου. Ούτε λέπι στη θάλασσα. Κι είναι με ψωμί μονάχα τέσσερις βδομάδες τα παιδιά. Να βγω να ζητιανέψω ντρέπομαι. Κι όταν έρθουν οι σκύλοι, για πέντε χρόνια ψάρι δεν υπάρχει στη θάλασσα». «Φέρε τα σύνεργά σου», λέει ο Δεσπότης. Ίδιο πουλί τρέχει κάτω ο ψαράς. Το δειλινό φέρνει κοφίνια και σπόγγους. Τα πιάνει στα χέρια του ο Δέσποτας, τα πάει εκεί μπροστά στην Αγία Τράπεζα. Τα δείχνει στο Χριστό, στην Κυρά Παναγιά. Δεν είναι σκέτα σύνεργα αυτά. Είναι το φαΐ της φαμελιάς! «Πάρτα και πήγαινε και ρίξε τα στη θάλασσα», λέει στον ψαρά. Σε δεκαπέντε μέρες πάνω-κάτω νάτος ολόχαρος ο ψαράς με δύο συναγρίδες εκεί στα χέρια. «Φύγανε οι σκύλοι και γιόμισε ψάρι η θάλασσα», φωνάζει από μακριά. Μα κι άλλοι ψαράδες παραπονέθηκαν  στο Δέσποτα πως λέπι δε πιάνουνε μια κι ένα μεγάλο ψάρι τους χαλά τα δίχτυα. Κι είναι φτωχοί άνθρωποι κι οι φαμελιές πεινούν. Σ’ ένα πανέρι τού κουβαλούνε μια κουλούρα δίχτυ. Το ευλόγησε. Και κόντεψε το δίχτυ να σκιστεί. Τόσα τα ψάρια πούπιασαν.

   Αγάπαγε να κάθεται στο μπαλκονάκι έξω άπ' το κελλί του. Όποιος κι αν πέρναγε τον σταύ­ρωνε, τον βλόγαγε. Στα 1912, στον πόλεμο, βγήκε πάλι στο μπαλκονάκι και σταύρωνε τους άντρες που περνούσαν άπ' το δρόμο και τραβούσαν να ντυθούν φαντάροι. Στεκόταν ίσαμε να περάσει κι ο τελευταίος. Έτσι δεν έπαθε κανένας άπ' το Μεσαγρό.

Η αγάπη του για τον άνθρωπο και για το κα­θημερινό του! Μα ίδιος Ελληνορθόδοξος ρασοφόρος έγνοια μεγάλη μπας και ξεχάσει η Γυναίκα Χριστό κι Ελλάδα. Για τούτο ονειρευότανε σχολειό να κάνει εκεί στο Μοναστήρι, να μη πηγαίνουν σε φράγκικα σχολεία τα παιδιά και αργότερα ανώτερης διδασκαλίας να γίνει τούτο το σχολειό. Ο ίδιος μα κι η μοναχή Μαγδαληνή μάθαινε γράμματα στα παιδιά. Γράμματα και ψαλμουδιές. Ίδια, ολόιδια σαν το κρυφό σχολειό.

   Ρώτησαν ένα γέροντα σημερινό πως γίνεσαι άγιος. «Είναι εύκολο μωρέ!», απάντησε εκείνος «θέλει ταπείνωση και προσευχή και να κρατιέσαι από της Παναγιάς το φόρεμα». Να πως έγινε άγιος ο Δέσποτας. Έγινε άγιος Νεκτάριος και άγιασε τον τόπο τούτο.

Κι είναι μεγάλο πράγμα δα για τη ζωή ενός τόπου ένας άγιος.

Μοιράστηκε δωρεάν στον Ιερό ναό Αγίου Νεκταρίου κ. Κηφισιάς όπου εκκλησιάζεται η κα.Γαλάτεια. Κάποιες φορές δε, ομιλεί μετά την Θ.Λειτουργία στο Πνευματικό κέντρο όπου προσφέρεται καφές.

 

Αντιαιρετικόν Εγκόλπιον    www.egolpion.com

1   ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ  2012 

Read more: http://www.egolpion.com/agnektarios_saronikos.el.aspx#ixzz2lw0WQCXg

ΝΗΣΤΕΙΟΘΕΡΑΠΕΙΑ ΚΑΙ ΕΝΕΡΓΕΙΑΚΗ ΔΙΑΤΡΟΦΗ: Η ΝΗΣΤΕΙΑ ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΕΠΟΧΗΣ

ΝΗΣΤΕΙΟΘΕΡΑΠΕΙΑ

ΚΑΙ ΕΝΕΡΓΕΙΑΚΗ ΔΙΑΤΡΟΦΗ

Η ΝΗΣΤΕΙΑ ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΕΠΟΧΗΣ

Το δε πνεύμα ρητώς λέγει ότι εν υστέροις καιροίς αποστήσονταί τινες της πίστεως προσέχοντες πνεύμασιν πλάνοις και διδασκαλίαις δαιμονίων εν υποκρίσει ψευδολόγων κεκαυτηριασμένων την ιδίαν συνείδησιν κωλυόντων γαμείν απέχεσθαι βρωμάτων α ο θεός έκτισεν εις μετάληψιν μετά ευχαριστίας τοις πιστοίς και επεγνωκόσιν την αλήθειαν

(Α’ Τιμόθεον δ’ 1-3)

   Η μυστική συνταγή της Νεοεποχίτικης φιλοσοφίας είναι η αντιστροφή της χριστιανικής διδασκαλίας αλλά και η φτηνή απομίμησή της. Στα πλαίσια του οικολογικού προσωπείου της διδαχθήκαμε την χορτοφαγία (vegan) ως λυτρωτικού συστήματος διατροφής με σωτηριολογικές προεκτάσεις. Ο άνθρωπος –σύμφωνα με τη Βίβλο της Νέας Εποχής- είναι ένας μικρός θεός, ικανός να κάνει τα πάντα, δια μέσω της γνώσης που του πρόσφεραν οι μεγάλοι «διδάσκαλοι» - οδηγοί. Έτσι είναι ικανός να κάνει όλα όσα έκανε ο «διδάσκαλος» Ιησούς αλλά και ακόμα περισσότερα. Ο άνθρωπος της Νέας Εποχής μπορεί να αυτο-θεραπευθεί από κάθε νόσο σωματική ή ψυχική αρκεί να ακολουθήσει τους αρχέγονους Νόμους της …νηστείας. Αποφεύγοντας την βρώση και την πόση των τροφών, το σώμα θα αφιερώσει κάθε ποσότητα ενέργειας που διαθέτει ώστε να θεραπευθεί ακόμα και από ανίατες ασθένειες όπως ο καρκίνος.

Στην πρώτη φάση της νηστειοθεραπείας: «…αναγκάζουμε το σώμα μας, με θετική σκέψη και υπομονετική αποχή από οποιοδήποτε τροφή, να παρακάμψει το στομάχι και ν’ αναζητήσει το λίπος που είναι αποθηκευμένο για τέτοιες περιπτώσεις και διαθέτουμε όλοι ακόμα και οι πιο λεπτοί από εμάς»*.

Στη δεύτερη φάση: «Το σοφό μας σώμα,  - που θα έχει μπει στη διαδικασία της «γενικής καθαριότητας», - αφού καταναλώσει την κύρια ποσότητα του λίπους,  στρέφεται και σε άλλα άχρηστα πράγματα, που έχουν δημιουργηθεί από τη χρόνια τοξίνωσή του ή άλλες δυσαρμονικές λειτουργίες, όπως στίγματα στο δέρμα, ελιές, λιπώματα, κύστεις, ινομυώματα, καλοήθεις ή και κακοήθεις όγκους κ.τ.λ. Η αποτοξίνωσή του οργανισμού, μέσω της νηστείας επιδρά ευεργετικά και αποτελεσματικά ιδιαιτέρως κατά των ρευματισμών και αρθρίτιδος, άσθματος, ουραιμίας, στομαχικών παθήσεων, έλκους και χρόνιας δυσπεψίας, λιθιάσεων – ιδαιτέρως της χοληδόχου κύστεως – παθήσεως του ήπατος – και ηπατικές συμφορήσεις – εντερικών διαταραχών, κολίτιδος, καρδιακών παθήσεων, δερματικών παθήσεων, αλλεργιών, αρτηριακής υπέρτασης, αναιμίας, πολλών μορφών καρκίνου, παθήσεων του αίματος γενικών, αλλά και σε άλλες ασθένειες που δεν συνδέουμε άμεσα με την τοξίνωση του οργανισμού και την διατροφή, όπως ορμονικές διαταραχές, ανικανότητα και στειρότητα, το άγχος, η κατάθλιψη και πολλά είδη νευρασθενειών και ψυχασθενειών, ακόμη και σχιζοφρένεια. Υπάρχουν δε κάποιες ενδείξεις ότι έχει ευεργετικά αποτελέσματα και στο AIDS»*.

Απαραίτητο συμπλήρωμα της νηστειοθεραπείας: «είναι οι καθημερινοί υποκλυσμοί, η σωματική άσκηση, ο καθαρός αέρας, τα μπάνια στη θάλασσα ή καθημερινά λουτρά με έντονο τρίψιμο, το μασάζ, η προσεκτική έκθεση στον ήλιο και ιδιαιτέρως η καλή διάθεση, η πνευματική ανάπαυση και η αποφυγή αρνητικών συναισθημάτων. Τη σεξουαλική επαφή θα αντικαταστήσουμε με τρυφερά χάδια ή ήπιο έρωτα, χωρίς εκσπερμάτωση για τον άνδρα (!).* 

Το σημαντικότερο όμως είναι ότι: «όταν μπαίνουμε σ’ αυτή τη διαδικασία, συνειδητοποιούμε τη δύναμη της αντίστασης και τους μηχανισμούς αυτοθεραπείας του οργανισμού μας. Ο θαυμασμός μετατρέπεται σε εμπιστοσύνη και αυτό είναι το πρώτο βήμα για να πάρουμε τη ζωή στα χέρια μας! Στα δυνατά χέρια μας, που ξέρουν να σπείρουν, να τρυγήσουν, να δημιουργήσουν, αλλά και να χαϊδέχουν…»*.

    Η προοπτική της αυτο-θέωσης μέσα από μια διατροφική τεχνική είναι γεγονός για την κίνηση της νηστειοθεραπείας. Η θετική σκέψη, η αποφυγή αρνητικών συναισθημάτων και το σεξ χωρίς εκσπερμάτωση παραπέμπουν άμεσα σε ινδουιστικές μεθόδους διαλογισμού και ταντρικού σεξ. Ο διαχωρισμός των τροφών σε καλές και κακές όχι μόνο δεν υπάρχει στην Εκκλησία και έχει καταδικαστεί αλλά και στην Αγία Γραφή χαρακτηρίζεται ως διδασκαλία δαιμονίων (Α’ Τιμόθεον δ’ 1-3). Ο χριστιανός καλείται να φτάσει στη θέωση και όχι να αναδείξει με διάφορες τεχνικές το θεό που υποτίθεται κρύβει μέσα του. Η χριστιανική νηστεία  είναι το μέσο με το οποίο θα απαλλαγεί ο πιστός από τα Πάθη που του στερούν την θέα του Παραδείσου και όχι μια μέθοδος αυτοθεραπείας. Η ασθένεια άλλωστε στην Ορθοδοξία αξιολογείται θετικά.

Η «ενεργειακή διατροφή» μας υπόσχεται να θέσει τέλος στην δυσανεξία τροφών που πιθανόν να βασανίζει κάποιους με ένα απλό τεστ. Το τεστ αυτό : «Βασίζεται στη μέτρηση, δια μέσω ηλεκτροδίων, της βιοηλεκτρικής κατάστασης των διαφόρων σημείων του βελονισμού σχετικά με τους περιγεγραμμένους κλασσικούς μεσημβρινούς που ανακαλύφθηκαν και περιγράφηκαν από τους Κινέζους και από μερικά αλλά σημεία που ανακάλυψε ο γιατρός Voll.
Ο σκοπός του τεστ είναι να εκτιμήσει ενεργειακά και λειτουργικά τα όργανα και τους ιστούς δια μέσω της μετρήσεως των σημείων του Ηλεκτροβελονισμού και του βελονισμού προκειμένου να εντοπιστούν τυχούσες βλάβες και δυσλειτουργίες σε όλο τον οργανισμό δια μέσω αυτών των σημείων.
Μετράμε την αγωγιμότητα ενός οργάνου ή ενός ιστού προκειμένου να εντοπίσουμε ανωμαλίες στα συγκεκριμένα σημεία και επομένως που μπορούν να αντανακλούν και στον ίδιο τον οργανισμό. Η ενεργειακή ισορροπία του οργανισμού μπορεί να παρουσιάσει διαταραχές και να επηρεασθεί από φάρμακα, δηλητήρια, συντηρητικά, ιούς, μικρόβια, τροφές, ηλεκτρομαγνητικά κύματα κ.ά. Το σώμα λειτουργεί σαν ένας πομπός εκπομπής και λήψης διαφόρων ηλεκτρομαγνητικών μηνυμάτων. Τα κύτταρα όπως και όλος ο οργανισμός αποτελούν ένα κύκλωμα ταλαντώσεων που είναι ικανό εάν υποβάλλεται σε ερεθίσματα ηλεκτρομαγνητικά να απαντήσει με μια αντήχηση που αντιστοιχεί σε ένα από αυτά τα κύματα και το οποίο είναι αυτό που αντιστοιχεί στην συχνότητα του κυκλώματος».**

    Παρατηρούμε την παντελή απουσία επιστημονικής ορολογίας και προσπάθεια να παρουσιαστεί η αποκρυφιστική τεχνική του βελονισμού με επιστημονικό προσωπείο. «Για τον βελονισμό, το κλειδί της διαγνωστικής βρίσκεται στην εξέταση των διαφόρων αποχρώσεων της χροιάς του προσώπου, όπως και των σφυγμών. Και αποτελεί την μεγάλη Αρχή - Τάο - της θεραπευτικής. Ο βελονιστής πρέπει να γνωρίζει πολύ καλά ότι τα εσωτερικά όργανα προβάλλονται σε συγκεκριμένες και προκαθορισμένες θέσεις της μέσης γραμμής του προσώπου και εκατέρωθεν αυτής, και ότι στο μέσο της γραμμής αυτής ανταποκρίνονται οι πνεύμονες, κάτω από αυτό ανταποκρίνεται η καρδιά, πιο κάτω το ήπαρ και ακόμη πιο κάτω ο σπλήνας. Εκατέρωθεν δε της μέσης γραμμής του προσώπου, προβάλλονται τα σπλάχνα, έχοντας το καθένα τη δική του θέση προβολής και συγκεκριμένες ανώμαλες χρώσεις, οι οποίες αποτελούν την εκδήλωση η οποία υποδεικνύει στον βελονιστή το συγκεκριμένο όργανο στο οποίο αυτή αντιστοιχεί και την πάθησή του, αναλόγως της χροιάς. Και, όπως ισχυρίζονται, μπορεί ο βελονιστής από αυτά, να προβλέψει όχι μόνον την εξέλιξη αλλά και την τελεσίδικη έκβαση της νόσου.

 Η εξέταση τόσο των σφυγμών όσο και της χροιάς του προσώπου, σχετίζονται με τους κανόνες των «πέντε στοιχείων» (Ξύλο, Φωτιά, Γη, Μέταλλο, Νερό) των «τεσσάρων εποχών» (του έτους), των «οκτώ ανέμων» και των «έξι ενώσεων» των ... «12 συζευγμένων Μεσημβρινών». Η νόσος του ανθρώπου, όπως υποστηρίζουν, προέρχεται από την ανισορροπία των ενεργειών των «πέντε δραστηριοτήτων», επιδεινώνεται δε αν η ενέργεια του ουρανού, του είναι δυσμενής. Αυτά λένε, είναι από τα ... «απόκρυφα μυστικά του πεπρωμένου» του ανθρώπου. Η πιο ευνοϊκή, πάντως, στιγμή για να παρατηρήσει κανείς την κατάσταση της ενέργειας του Ουρανού για την ορθότερη διάγνωση - λένε τα βιβλία του βελονισμού - είναι κατά την αυγή ... της πρώτης ημέρας του νέου έτους.  Οι πέντε ενέργειες του Ουρανού, καλές ή κακές, εισέρχονται στον άνθρωπο (ω της αφελείας!)... «από τη μύτη» και διατηρούνται μέσα στην καρδιά και τους πνεύμονες, από όπου ασκούν την επίδραση τους, όπως πιστεύουν οι βελονιστές.

 Δεν είναι εύκολο βεβαίως να γίνει η ελαχιστότατη αναφορά επί των διαφόρων διαγνώσεων, και πώς και βάσει ποίων στοιχείων αυτές καθιερώθηκαν ώστε να αποτελέσουν τη βάση για την θεραπευτική του βελονισμού, με τον οποίον - όπως ισχυρίζονται - θεραπεύουν, σχεδόν, .... τα πάντα (!). Αξίζει όμως να αναφερθούν μερικά για το πώς προωθήθηκε ο βελονισμός στην Κίνα, αρχίζοντας από την μυθική εποχή». ***

Που βασίζεται η «ενεργειακή διατροφή»; Η θεωρία της «ενεργειακής διατροφής» «…στηρίζεται στην εποχή της γέννησης, η οποία μας δίνει την βιοχημική σύσταση του οργανισμού, βάση των κλιματολογικών συνθηκών ( καλοκαίρι- χειμώνας- φθινόπωρο- άνοιξη) […]…Έτσι και οι άνθρωποι, ανάλογα με την εποχή της γέννησης τους, έχουν ιδιαίτερη χημική σύσταση. Ο καθένας από εμάς, μπορεί και είναι διαφορετικός».**

Η «ενεργειακή διατροφή» είναι η εφαρμογή των αποκρυφιστικών αρχών του βελονισμού της αλχημείας και της αστρολογίας για τη δημιουργία του σούπερ ανθρώπου μέσα από επιλεκτική χρήση ορισμένων τροφών. Άλλωστε σύμφωνα με το σλόγκαν της μεθόδου αυτής: «Αυτό που για κάποιον είναι φαγητό για κάποιον άλλον μπορεί να είναι δηλητήριο» (Τίτος Λουκρήτιος 75 π.χ.). **

Η Αγία Γραφή μας λέει: Διδαχαίς ποικίλαις και ξέναις μη περιφέρεσθε· καλόν γαρ χάριτι βεβαιούσθαι την καρδίαν ου βρώμασιν εν οίς ουκ ωφελήθησαν οι περιπατήσαντες (Εβρ. ιγ’:9). Η διδασκαλία της Νέας Εποχής μας θέλει αυτόνομους και πλήρως αφορισμένους από τη Χάρη Του Κυρίου μας. Μας θέλει να πιστεύουμε με όλη μας τη δύναμη (θετική σκέψη) όχι στον Εσταυρωμένο Ιησού Χριστό αλλά στον μικρό μετρέγια που έχουμε μέσα μας και ο οποίος με ειδικές τεχνικές μπορεί να εμφανιστεί. Για αυτό το λόγο η ασθένεια αξιολογείται αρνητικά και επαφίεται στην βούλησή μας η εφαρμογή διαφόρων τεχνικών προς αυτοθεραπεία. Ο άνθρωπος της Νέας Εποχής δεν έχει ανάγκη τη Σωτηρία, δεν χρειάζεται Σωτήρα. Η Νέα Εποχή μπορεί να τον μάθει πώς να σώσει τον εαυτό του...

 Κώστας Ναυπλιώτης

ΒΟΗΘΗΜΑΤΑ:
*     http://humanisticecology.blogspot.com/2010/08/blog-post_17.html
**   http://www.jkalmed.gr/?action=cmsshow&cid=2&id=22&mid=2&include=False
*** http://www.egolpion.com/acupuncture.el.aspx

ΑΝΤΙΑΙΡΕΤΙΚΟΝ ΕΓΚΟΛΠΙΟΝ    www.egolpion.com

23  ΙΟΥΛΙΟΥ  2011

Read more: http://www.egolpion.com/energeiakh_diatrofh.el.aspx#ixzz2lw0Fb3Rk

ΝΗΣΤΕΙΑ: Η ΟΡΕΞΗ ΚΑΙ Η ΠΕΙΝΑ ΚΑΙ ΟΙ ΠΕΙΡΑΣΜΟΙ ΤΗΣ ΣΑΡΑΚΟΣΤΗΣ

ΝΗΣΤΕΙΑ:

Η ΟΡΕΞΗ, Η ΠΕΙΝΑ ΚΑΙ

ΟΙ ΠΕΙΡΑΣΜΟΙ ΤΗΣ ΣΑΡΑΚΟΣΤΗΣ

π. Θωμά Βαμβίνη

 

Η νηστεία και ο πειρασμός¹

   Νηστεύω σημαίνει δεν τρώω, δηλαδή εκουσίως πεινάω. Νηστεύοντας, λοιπόν, ορθοδόξως κατά την Μ. Τεσσαρακοστή, οδηγούμε τον εαυτό μας σε μια οριακή κατάσταση, στην οποία αισθανόμαστε τις απαιτήσεις του σώματος, αλλά και την δύναμη της ψυχής να τις τιθασσεύη. Αυτήν την οριακή κατάσταση βρίσκει πρόσφορη ο πειράζων για να μας προσβάλλη με τους πιο ισχυρούς πειρασμούς του. Δεν έχει ισχύ επάνω στον αγωνιζόμενο με την νηστεία Χριστιανό, αλλά ο ίδιος δελεάζεται από την αδυναμία του σώματος, την οποία νομίζει ότι μπορεί να εκμεταλλευθή. Αυτό έπαθε με τον Χριστό.

Ο Ευαγγελιστής Ματθαίος λέει: “νηστεύσας - ο Χριστός - ημέρας τεσσαράκοντα και νύκτας τεσσαράκοντα ύστερον επείνασε. Και προσελθών αυτώ ο πειράζων είπεν...”. Ο πειράζων προσήλθε στον Χριστό, όταν εκείνος πείνασε. Η πείνα δηλαδή τον προσελκύει, αλλά και η πείνα είναι αυτή που τελικά τον νικάει, όταν, φυσικά, ζητά ικανοποίηση από την λογική τροφή της ψυχής - τα ρήματα που εκπορεύονται από το στόμα του Θεού - και όχι μονοδιάστατα από την άλογη τροφή του σώματος.

Δεν πρέπει, λοιπόν, να παραξενευόμαστε, όταν κατά την νηστήσιμη περίοδο της Μ. Τεσσαρακοστής μας συμβαίνουν ποικίλοι πειρασμοί, που αφορούν στην προσωπική, οικογενειακή ή κοινωνική μας ζωή. Ο πειράζων σε τέτοιες περιόδους “προσέρχεται” στους Χριστιανούς. Με πολλούς “εσωτερικούς” τρόπους, αλλά και με θορυβώδη εξωτερικά γεγονότα, που έχουν ανταποκριτές στο εσωτερικό εμπαθείς λογισμούς, προσπαθεί να αχρειώση τον αγώνα της Μ. Τεσσαρακοστής. Όμως, “εάν νήφωμεν”, όλα αυτά γίνονται αιτίες πνευματικής ωρίμανσης, δρόμοι για βαθύτερη αυτογνωσία και θεογνωσία.

 

Η νηστεία, η όρεξη και η πείνα²

   Ο π. Αλέξανδρος Σμέμαν προσπαθώντας να δώση το πραγματικό περιεχόμενο της Χριστιανικής νηστείας, στο βιβλίο του “Μ. Τεσσακοστή, πορεία προς το Πάσχα”, γράφει: “Τελικά νηστεύω σημαίνει μόνο ένα πράγμα: πεινάω. Να φτάνω δηλαδή στα όρια εκείνης της ανθρώπινης κατάστασης, οπότε φαίνεται καθαρά η εξάρτηση από την τροφή και, καθώς είμαι πεινασμένος, ν’ ανακαλύπτω ότι αυτή η εξάρτηση δεν είναι όλη η αλήθεια για τον άνθρωπο, ότι αυτή η πείνα είναι πρώτα απ’ όλα μια πνευματική κατάσταση και που αυτή, στην παραγματικότητα, είναι πείνα για το Θεό”.

Νηστεία, λοιπόν, σημαίνει πεινάω. Επειδή όμως η πείνα σε μας τους κατακυριευμένους από τις ηδονές συγχέεται με την όρεξη, πρέπει να χαραχθή μια σαφής διαχωριστική γραμμή μεταξύ πείνας και όρεξης.

Πρόσφατα, στην εκπομπή του MEGA “Όλα για την υγεία”, ένας φιλοξενούμενος διαιτολόγος, σχολιάζοντας τις διάφορες “συνταγές αδυνατίσματος”, με τις οποίες “αδυνατίζουμε τρώγοντας”, υπογράμμισε τον κίνδυνο να θεωρούμε την όρεξη για πείνα. Πολλοί όταν έχουμε όρεξη να φάμε νομίζουμε ότι πεινάμε, γι’ αυτό, όταν δεν ικανοποιούμε την όρεξή μας, νομίζουμε ότι στερούμε τον οργανισμό μας από τροφές που τις έχει απόλυτη ανάγκη. Αυτός ο λογισμός παραλύει τον τόνο της ψυχής και δημιουργεί την ψευδαίσθηση της αδυναμίας του σώματος. Αυτός ο λογισμός είναι ένας ύπουλος πειρασμός κατά τις περιόδους των νηστειών. Ο διαιτολόγος από την δική του σκοπιά τόνισε ότι η πείνα συνδέεται με τις πραγματικές ανάγκες του σώματος, ενώ η όρεξη έχει σχέση με την επιθυμία και την ηδονή της τροφής. Η ασκητική της χριστιανικής νηστείας μας λέει ότι αν αυτή η όρεξη αφεθή αχαλίνωτη οδηγεί στην γαστριμαργία και την λαιμαργία.

Όταν κατά τον π. Αλέξανδρο Σμέμαν “νηστεύω σημαίνει μόνο ένα πράγμα: πεινάω”, νηστεύοντας οφείλουμε να προχωρούμε από την υποταγή της όρεξης στην ανάγκη, στον περιορισμό της ανάγκης στο ελάχιστο. Σε εκείνο το ελάχιστο όριο το οποίο θα μας επιτρέπη να καταλαβαίνουμε την “εξάρτηση από την τροφή” και να ανακαλύπτουμε ότι το πραγματικό περιεχόμενο της πείνας μας “είναι πείνα για τον Θεό”.

---

¹ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ  ΜΗΝΙΑΙΑ  ΕΚΔOΣΗ  ΤΗΣ  ΙΕΡΑΣ  ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ  ΝΑΥΠΑΚΤΟΥ  ΚΑΙ  ΑΓΙΟΥ  ΒΛΑΣΙΟΥ (ΜΑΡΤΙΟΣ 1999) http://www.parembasis.gr/1999/99_03_05.htm
²  ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ  ΜΗΝΙΑΙΑ  ΕΚΔOΣΗ  ΤΗΣ  ΙΕΡΑΣ  ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ  ΝΑΥΠΑΚΤΟΥ  ΚΑΙ  ΑΓΙΟΥ  ΒΛΑΣΙΟΥ (ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΣ 2001) http://www.parembasis.gr/2001/01_02_05.htm

Ἀντιαιρετικόν Ἐγκόλπιον    www.egolpion.com

25   ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ   2012

Read more: http://www.egolpion.com/nhsteia_peirasmoi.el.aspx#ixzz2lvzuE54i

ΤΑ ΑΠΟΚΟΜΜΕΝΑ ΚΛΑΔΙΑ ΤΗΣ «ΚΑΛΛΙΕΛΑΙΟΥ» (Ρωμ. 11, 11-36)

ΤΑ ΑΠΟΚΟΜΜΕΝΑ ΚΛΑΔΙΑ ΤΗΣ «ΚΑΛΛΙΕΛΑΙΟΥ»

(Ρωμ. 11, 11-36)

+Αρχιμ. Δανιήλ Γούβαλη

   Ας αφήσουμε την σκέψι μας να φαντασθή μία ελαία πολύ ωραία, με γερό και υψηλό κορμό, με μεγάλα και ακμαία κλωνάρια, με πλούσια και θαλερή φυλλωσιά. Ο ήλιος της χαμογελάει. Και τα φύλλα της λου­σμένα στο φως του σκορπίζουν ασημένιες λάμψεις. Οι ρίζες της είναι χωμένες βαθειά σε γονιμώτατο έδαφος. Κάθε χρόνο δίνει το πιο εκλε­κτό λάδι. Είναι γεμάτη χάρες. «Ελαία ευπρεπής εν πεδίω», όπως θα έ­λεγε ο σοφός Σειράχ. Πιο όμορφη, πιο καμαρωτή, πιο γόνιμη δεν συναντάς άλλου. Χαίρεσαι που την βλέπεις. Λες και την φροντίζει αυ­τοπροσώπως ο ίδιος ο Θεός.

Στην συνέχεια το θέαμα εμφανίζεται λυπηρό. Τα κλωνάρια της το ένα μετά το άλλο κόβονται και πέφτουν στο έδαφος. Σχεδόν όλα έχουν αποκοπή. Πω, πω, τι άσχημη που είναι τώρα! Τόσες εύχυμες ουσίες ανεβαίνουν από την εύφορη γη και δεν βρίσκουν κλωνάρια να θρέ­ψουν.

Ξαφνικά τα πράγματα παίρνουν άλλη τροπή. Μακρυά σ' ένα κακο­τράχαλο ύψωμα υπάρχει κάποια άγρια ελαία. Κακοφτιαγμένη, καχεκτι­κή, άγονη με πολλά αγκάθια και ξεράδια. Κάποιος όμως που ενδιαφέρε­ται γι' αυτήν, κόβει αρκετά βλαστάρια της και πηγαίνει να τα κεντρώση στην καλή ελαία. Σε λίγο αυτά ξεπετάγονται και θεριεύουν. Οι πλούσιοι χυμοί από τις ρίζες τους έδωσαν πρωτοφανή ζωντάνια και σφριγηλότητα. Το παράδοξο είναι ότι παρά τον κανόνα αλλάζουν φύσι. Αποβάλ­λουν κάθε αγριότητα. Ημέρεψαν. Έγιναν φυσικά κλαδιά της ήμερης ελαίας, και μάλιστα καλύτερα από αυτά που αποκόπηκαν. Δεν αργούν να δώσουν θαυμάσιο λάδι.

Η παραβολή αυτή ανήκει στον Απόστολο Παύλο και είναι καταχωρημένη στην προς Ρωμαίους επιστολή.

Με την «καλλιέλαιον» και την «αγριέλαιον» ο μεγάλος Απόστο­λος εικονίζει δύο λαούς, τον Ισραηλιτικό και τον Εθνικό. Ο πρώτος έ­χει ευλογημένες ρίζες και καρπούς άγιους. Ρίζες είναι οι σεβάσμιοι Πα­τριάρχες Αβραάμ, Ισαάκ και Ιακώβ. Και καρποί οι αναρίθμητες άγιες μορφές της αρχαίας συναγωγής, όπως ο Σαμουήλ, ο Δαβίδ, ο Δανιήλ, oι Τρείς Παίδες, η Ελισάβετ, ο Πρόδρομος, η Παρθένος Μαρία και το αποκορύφωμα ο Ιησούς Χριστός κατά την ανθρώπινη φύσι του.

ΟΙ κλάδοι που αποκόπηκαν και έπεσαν κάτω, είναι oι Ιουδαίοι που εσταύρωσαν τον Χριστό και κατεδίωξαν την Εκκλησία. Αυτοί κα­τήργησαν και κατέστρεψαν κάθε συνάφεια και ομοιότητα με τους δι­καίους της Π. Διαθήκης. Διέρρηξαν κάθε σχέσι μαζί τους, όπως ακρι­βώς το κλωνάρι που κόβεται από το δένδρο.

«Αγριέλαιος» είναι ο ειδωλολατρικός κόσμος. Τα έθνη που ζού­σαν μέσα στο πνευματικό σκοτάδι και «αντάλλαξαν το μεγαλείο τού ά­φθαρτου Θεού σε ομοίωμα φθαρτού ανθρώπου και πτηνών και τετρα­πόδων και ερπετών» (Ρωμ. 1,23). Τα έθνη που παραδόθηκαν σε πάθη ατιμίας και «γέμισαν από κάθε αδικία, πορνεία, πονηρία, πλεονεξία, κα­κία, φθόνο, φόνο, φιλονικία, δολιότητα, κακοήθεια...» (Ρωμ. 1,29) και περιέπεσαν σε αισχρότητες που παρεβίαζαν και την τάξι της φύσεως.

Δέχθηκαν όμως το Χριστιανικό κήρυγμα, φωτίσθηκαν και άλλα­ξαν ζωή. Εγκατέλειψαν την «αγριέλαιον» και κεντρώθηκαν στην «καλ­λιέλαιον». Έτσι έγιναν κατά πίστιν τέκνα τού Αβραάμ. Λίγοι στην αρχή, περισσότεροι στην συνέχεια και ακολούθως αναρίθμητοι. Γέμισε πάλι κλωνάρια η λυπημένη «καλλιέλαιος» και σκίρτησε από χαρά. Ο άνεμος θρόιζε ηχηρά στα πλούσια φυλλώματά της και οι ηλιαχτίδες έφτιαχναν πάλι αργυρές ανταύγειες. ΟΙ ευλογημένες ρίζες έστελναν γόνιμους χυ­μούς και γέμιζαν τα καινούργια κλωνάρια σφρίγος. Και η καρποφορία, ζηλευτή. Να, μερικοί καρποί: Γεώργιος, Δημήτριος, Αντώνιος, Βασί­λειος, Αμβρόσιος, Χρυσόστομος, Βαρβάρα, Αικατερίνη... Μεγάλοι ά­γιοι. Υπέρλαμπρα αστέρια τού πνευματικού ουρανού.

Τι γίνεται όμως με τα αποκομμένα κλωνάρια, τον Ισραηλιτικό λαό δηλαδή που απέρριψε τον Ιησού Χριστό. Για πάντα θα βρίσκεται στην άρνησι. Μήπως κάποια στιγμή συνέλθη και τρέξη προς το Φως;

«Ου γαρ θέλω υμάς αγνοείν, αδελφοί, το μυστήριον τούτο...

ότι πώρωσις από μέρους τω Ισραήλ γέγονεν,

άχρις ου το πλήρωμα των εθνών εισέλθη,

και ούτω πας Ισραήλ σωθήσεται».

(Ρωμ. 11,25)

«Δεν θέλω να αγνοείτε, αδελφοί, το μυστήριο τούτο που μου απεκαλύφθη... ότι η αναισθησία αφορα μέρος τού Ισραηλιτικού έθνους. Θα κράτηση μέχρις ότου συμπληρωθή ο αριθμός των εθνικών που θα μπουν στην Εκκλησία. Τότε όλος ο Ισραηλιτικός λαός θα σωθή».

Ανάμεσα λοιπόν στις τόσες αποκαλύψεις που δέχθηκε από τον Θεό ο Απόστολος Παύλος είναι και αυτή που αφορά την μελλοντική τύχη των Εβραίων. Θα επιστρέψουν στον Χριστό. Ευχάριστη προφη­τεία. Αυτοί που τόσους αιώνες τώρα πολεμούν αμείλικτα τον Χριστιανι­σμό θα αναφωνήσουν: «Ευλογημένος ο ερχόμενος εν ονόματι Κυρίου» (Λουκ. 13,35).

Ο Ουρανοβάμων βλέπει με το διορατικό του βλέμμα πλήθη χρι­στιανών εξ εθνών να απολαμβάνουν τα αγαθά της βασιλείας τού Θεού. Διακρίνει ακόμη πολλούς εξ αυτών να καταφέρωνται κατά των Ιου­δαίων και να υπερηφανεύωνται. Κάποτε άλλοτε υψηλοφρονούσαν οι Ιουδαίοι, γιατί αποτελούσαν τον περιούσιο λαό τού Θεού, και θεωρού­σαν τους εθνικούς σκύλους ακάθαρτους. Τώρα όμως τα πράγματα άλ­λαξαν. Άλλοι έγιναν περιούσιος λαός τού Θεού. Άλλοι γεύονται την χάρι τού Αγίου Πνεύματος και αναδεικνύουν ανάμεσα τους κήρυκες, προορατικούς, θαυματουργούς, θεοφόρους άνδρες. ΟΙ Εβραίοι που ποτέ δεν είχαν στερηθή την παρουσία προφήτου, τώρα πια δεν ξαναείδαν τέτοια ευλογία. ΟΙ Εβραίοι που ένοιωθαν μεγίστη αγαλλίασι να συρρέουν στον Ναό των Ιεροσολύμων και να λατρεύουν με Ιερή μεγα­λοπρέπεια τον Θεό, έχασαν πια τον Ναό και τις τελετουργίες του. Για όλα αυτά οι εξ εθνών Χριστιανοί μπορεί να νοιώθουν υπεροψία απέναντί τους. Αυτό δεν αρέσει στον Απόστολο. Και συμβουλεύει:

«Εάν κάποιοι κλάδοι αποκόπηκαν, και συ που ήσουν αγριέλαιος κεντρίσθηκες σ' αυτούς και κοινώνησες με την ρίζα και τους πλούσιους χυμούς της ελαίας, μην υπερηφανεύεσαι και περιφρονείς τους κλάδους. Εάν υπερηφανεύεσαι, μάθε ότι δεν βαστάζεις εσύ την ρίζα, αλλά η ρί­ζα βαστάζει εσένα» (Ρωμ. 11, 17-18). «Να μην υψηλοφρονής, αλλά να φοβάσαι» (στ. 20).

Αυτές οι πραγματικότητες δίνουν αφορμή στον Παύλο να τονίση δύο ενέργειες τού Θεού, την «χρηστότητα» δηλαδή την καλωσύνη και την «αποτομίαν» δηλαδή την αυστηρότητα, ή αλλιώς την αγάπη και την δικαιοσύνη.

Όσοι κατά καιρούς υπερτονίζουν την αγάπη τού Θεού εις βάρος της δικαιοσύνης του και παρέχουν με ελαφρότητα άφεσι αμαρτιών, βρίσκουν αντίθετο τον Απόστολο.

«Αμάρτησες Ιουδαίε, αλαζονεύθηκες κατά των εθνικών, δεν ακολούθησες τον Χριστόν Κυρίου, αντίθετα τον εσταύρωσες; Θα δοκιμάσης την αυστηρότητα τού Θεού. Και θα δης αυτούς που θεωρούσες ακάθαρτους κύνες, να βρίσκωνται μέσα στους κόλπους τού Αβραάμ».

«Αμάρτησες, εθνικέ, περιφρόνησες τις ουράνιες ευλογίες που βρήκες στον Χριστιανισμό, αλαζονεύθηκες κατά των Ιουδαίων που ξέ­πεσαν; Θα δοκιμάσης κι εσύ την «αποτομίαν» τού Θεού. Και θα δης αυ­τούς που θεωρούσες για πάντα ξεπεσμένους, να γίνωνται πάλι τέκνα τού Αβραάμ». «Θα πης: "Αποκόπηκαν τα κλαδιά, για να κεντρισθώ εγώ. Σωστά. Από την απιστία τους αποκόπηκαν, ενώ εσύ από την πίστι σου στάθηκες όρθιος. Να μην υψηλοφρονείς όμως, αλλά να φοβάσαι. Γιατί αν ο Θεός δεν λυπήθηκε τους φυσικούς κλάδους, σκέψου μήπως και σένα δεν σε λυπηθή. Κοίταξε την καλωσύνη και την αυστηρότητα του Θεού. Σ’ αυτούς που απίστησαν και έπεσαν, αυστηρότητα, ενώ σ' εσέ­να καλωσύνη, εάν μείνης σταθερός στην καλωσύνη του. Διαφορετικά, και συ θ' αποκοπής. Εκείνοι αντίθετα εάν δεν συνεχίσουν να παραμέ­νουν άπιστοι, θα κεντρισθούν, διότι ο Θεός μπορεί πάλι να τους κεντρίση. Εάν βέβαια εσύ αποκόπηκες από την κατά φύσι αγριέλαιον και αν­τίθετα προς την φύσι κεντρίσθηκες στην καλλιέλαιο, πόσο ευκολώτερο είναι να κεντρισθούν κι αυτοί στην δική τους ελαία;» (στ. 20-24).

Για τον Απόστολο είναι βέβαιο ότι κάποτε οι Ισραηλίτες θα βρουν τον δρόμο τους. Και σ' αυτό τον ενισχύει ο μεγαλόφωνος Ησαΐας, από τον οποίο θυμάται δύο περικοπές που τις συγχωνεύει σε μία. Εμείς τις παραθέτουμε ξεχωριστά.

«Θα έλθη χάριν της Σιών ο Λυτρωτής

και θ' αποδιώξη τις ασέβειες από τον Ιακώβ.

Και αυτό θα είναι η διαθήκη μου».

(59,20)

«Γι’ αυτό θ' αφαιρεθούν η ανομία τού Ιακώβ,

και αυτό θα είναι η ευλογία του, όταν αφαιρέσω την αμαρτία του».

(27,9)

Τα προφητικά λόγια είναι σαφή:

«Αφαιρεθήσεται η ανομία Ιακώβ». «Αποστρέψει (ο ρυόμενος) ασε­βείας από Ιακώβ». Κάποτε οι απόγονοι τού Ιακώβ θα σταματήσουν την ασέβεια και την αμαρτία. Πότε; Τότε που τα αποκομμένα κλαδιά θα επανασυνδεθούν με το κορμί της καλλιελαίου.

Τότε θα ξεχυθή μεγάλη ευλογία σ' όλο τον κόσμο. Όλος ο δυνα­μισμός τού Εβραϊκού λαού θα τεθή στην υπηρεσία τού Χριστού. Στην προφητεία τού Ησαΐα αυτό διατυπώνεται πολύ εκφραστικά:

«Βλαστήσει και εξανθήσει Ισραήλ,

και εμπλησθήσεται η οικουμένη τού καρπού αυτού».

(27,6)

Το δένδρο θα πετάξη μεγάλα κλωνάρια, θα δυναμώση και θα πλημμυρήση τον κόσμο με εκλεκτό καρπό.

Ο θεοειδής Απόστολος κάνει κάποιες εντυπωσιακές παρατηρή­σεις. Τονίζει πως και τα δυσάρεστα του Ισραήλ βγήκαν σε καλό για τα άλλα έθνη. Πολύ δε περισσότερο τα ευχάριστα τού Ισραήλ, θα σκορ­πίσουν μεγάλη ευλογία στον κόσμο. Δηλαδή όταν οι Εβραίοι απέρρι­ψαν το Ευαγγέλιο, ωφελήθηκαν οι εθνικοί. Δεν το έφαγαν το θεϊκό ψωμί αυτοί, αλλά το ψωμί δεν πήγε χαμένο, κατευθύνθηκε στα πεινα­σμένα στόματα των εθνικών. Έτσι το κακό των Εβραίων έγινε καλό των εθνικών. Σκεφθήτε λοιπόν τι θα γίνη με το καλό των Εβραίων, με την μελλοντική επιστροφή τους. Τι δυνατά που το διατυπώνει ο Από­στολος:

«Ει γαρ η αποβολή αυτών

καταλλαγή κόσμου,

τις η πρόσληψις

ει μη ζωή εκ νεκρών»;

(στ. 15)

Εάν η απόρριψίς τους από τον Θεό συνετέλεσε στο να συμφιλιω­θούν τα έθνη με τον Θεό, τι άλλο θα είναι η επάνοδός τους και πρόσληψίς τους από τον Θεό, παρά ζωή και ανάστασις για όλο τον κόσμο. «Και εάν το πέσιμο τους ήταν πλούτος κόσμου και η ήττα τους πλούτος εθνών, πόσο μάλλον η ολοκληρωτική τους προσέλευσις στην πίστι»; (στ. 12).

Και κάτι άλλο. Όταν οι Ιουδαίοι απέρριψαν τον Χριστό, δεν φάν­ταζε στα μάτια τους και πολύ σπουδαίος. Μετά όμως από τόσους αιώνες, με την διάδοσι τού Χριστιανισμού σ' όλο τον κόσμο, με αναρίθμη­τους οπαδούς, με τον σταυρό στημένο σε κάθε γωνιά της γης, ο Χρι­στός θα τους φαίνεται μεγαλειώδης. Θ' αρχίσουν να λένε: «Ο ουράνιος αυτός άρτος δικός μας ήταν, και οι ξένοι τον γεύονται. Πρέπει να τον γευθούμε κι εμείς». Θα ζηλεύουν δηλαδή. Σ' αυτή την περίπτωσι το πά­θος της ζήλειας θ' αποβή ωφέλιμο. Η σωτηρία των εθνών θα τους κά­νη να τρέξουν κι αυτοί στον Σωτήρα. «Με το πέσιμό τους ήλθε σωτη­ρία στα έθνη για να τους κάνη να ζηλέψουν κι αυτοί» — «εις το παραζηλώσαι αυτούς» (στ. 11).

Η αγριέλαιος ήταν αξιολύπητη. Ο Θεός την ελέησε. Η καλλιέλαιος με τα αποκομμένα κλαδιά δοκιμάζει δυστυχία. Ο Κύριος κι αυτήν θα την ελεήση. Επιτρέπει ο Θεός όλοι να πέφτουμε κάτω, ώστε σ' ό­λους να σκορπίζη ζωή και ανάστασι. Εξηγεί ο Παύλος στούς εθνικούς: «Κάποτε εσείς δείξατε απείθεια στον Θεό, τώρα όμως ελεηθήκατε με την απείθεια των Ισραηλιτών. Έτσι και αυτοί τώρα δείχνουν απείθεια, για να δουν το έλεος που βρήκατε εσείς και να ελεηθούν και αυτοί» (στ. 30-31).

«Συνέκλεισε γαρ ο Θεός

τους πάντας εις απείθειαν,

ίνα τους πάντας ελεήση. (στ. 32)

Για όλους λοιπόν Ισχύει το «εξομολογησάσθωσαν τω Κυρίω τα ελέη αυτού» (Ψαλμ. 106,8) «ας δοξολογήσουν τον Κύριο για τα ελέη του».

Ας μη θεωρούμε κανένα αμαρτωλό και ξεπεσμένο. Αυτός που σήμερα βρίσκεται έξω από το μαντρί τού Κυρίου, αύριο μπορεί να τύχη τού θείου ελέους και να γίνη πρόβατο της εκλεκτής ποίμνης. Διαπιστώ­νουμε ότι σήμερα οι Εβραίοι αντιπαλεύουν τον Χριστό. Μη βιασθούμε να τους θεωρήσουμε χαμένους, γιατί αύριο όπως το είπεν ο Ησαΐας και ο Παύλος θα ξυπνήσουν από τον ύπνο της ασέβειας. Τα επαναστα­τημένα κλαδιά θα ξανακολλήσουν στον κορμό της καλλιελαίου.

Η επιστροφή των Ισραηλιτών είναι ένα θέμα χρήσιμο στην αντιμετώπισι διαφόρων αιρετικών.

Ενθυμούμαι ένα περιστατικό. Ο άνδρας ήταν ένθερμος Χριστια­νός, αλλά η γυναίκα του είχε γίνει Ιεχωβίτισσα. Με παρεκάλεσε να κουβεντιάσω μαζί της, μη τυχόν και συνέλθη. Δεν του χάλασα το χατήρι. Συζητούσαμε δύο - τρεις ώρες. Δεν έβγαινε αποτέλεσμα, γιατί το δαιμόνιο της πλάνης είχε κατακτήσει καλά τον ψυχικό της χώρο. Ωστό­σο σ’ ένα σημείο ζαλίσθηκε κι έδειχνε πως προβληματίσθηκε.

Της είπα: «Πως σάς λένε οι ηγέτες σας, ότι σύντομα θα έρθη η συντέλεια τού κόσμου. Εδώ η Γραφή σημειώνει προδρομικά σημεία που δεν έχουν πραγματοποιηθή. Ένα απ’ αυτά είναι η προσχώρησις των Εβραίων στον Χριστιανισμό. Τέτοιο πράγμα δεν έγινε ακόμη». «Που το γράφει αυτό»; μου λέει. «Στο ενδέκατο κεφάλαιο της προς Ρω­μαίους επιστολής» απαντώ. Και στην συνέχεια ανέλυσα το περιεχόμε­νο τού κεφαλαίου. Έμεινε σκεπτική.

Και σ' άλλους Ιεχωβίτες που έθεσα το ζήτημα αυτό, δημιουργή­θηκε προβληματισμός. Το εσχατολογικό δόγμα αυτής της αιρέσεως δεν καλύπτει όσα αναφέρονται για τα κλωνάρια της καλλιελαίου που θα ζωντανέψουν πάλι.

Χρειάζεται, μια και τα εσχατολογικά θέματα είναι φλέγοντα στις ημέρες μας, να προσδιορίσουμε κάπως τον χρόνο της επιστροφής τού Ισραήλ. Για να φωτισθή το πράγμα χρειάζεται επίμονη μελέτη των εσχατολογικών τμημάτων τού προφήτου Δανιήλ, τού προφήτου Μαλαχία, τού Αποστόλου Παύλου, της Αποκαλύψεως κλπ.

Πρώτα έρχεται η «αποστασία» (Β' Θεσσ. 2,3) και εμφανίζεται ο «άνθρωπος της αμαρτίας» ο Αντίχριστος, αυτός που τα ψηφία τού ονό­ματός του θα μας δίνουν το 666. Ταυτόχρονα θα έχη ανεγερθή ο ιου­δαϊκός ναός (Β' Θεσσ. 2,4). Όταν ο Αντίχριστος θα βρίσκεται στο φόρτε της δυνάμεώς του και τού αντιχριστιανικού του μένους, ο Θεός θα ενισχύση τους δικούς του με τους δύο εσχατολογικούς προφήτες, που κατά την Ορθόδοξη παράδοσι είναι ο Ηλίας και ο Ενώχ. Ο Θεός κάποτε με δύο άνδρες τον Μωϋσή και τον Ααρών εχτύπησε το βασί­λειο τού παλαιού Φαραώ με δέκα πληγές. Τώρα με τους δύο Προφήτες θα πλήξη το κράτος τού νέου Φαραώ, τού Αντίχριστου με τις επτά εσχατολογικές πληγές: φοβερές αρρώστειες στους οπαδούς τού Αντίχριστου, δηλητηριασμός των υδάτων και των θαλασσών, πρωτοφανείς καύσωνες, χτυπήματα με οδυνηρότατες πληγές στο θρόνο και στο επι­τελείο τού Αντίχριστου, καταστρεπτικώτατος σεισμός που σωριάζει κάτω την πρωτεύουσα τού αντίθεου κράτους και τις μεγαλοπόλεις, ουρανόπεμπτες φρικτές μάστιγες που συμβολίζονται με χαλάζι τεραστίου μεγέθους (Αποκ. 16, 1-21).

Εκεί που όλοι περίμεναν, στις ημέρες τού Επτακέφαλου Θηρίου να λυτρωθούν από όλα τα κακά και να βρουν την ευτυχία τους, ζαλίσθηκαν από τα σκληρότατα αυτά χτυπήματα. Οι Εβραίοι, σαν οι πιο έ­ξυπνοι άνθρωποι, αντιλαμβάνονται ότι ο «λεβέντης» τους δεν είναι πα­ρά ψευδο-Μεσσίας, αφού ούτε τον εαυτό του δεν μπορεί να προστατεύση από τις επτά φιάλες της θεϊκής οργής.

Παράλληλα δρα ανάμεσά τους ο μεγάλος προφήτης Ηλίας, η φω­τιά τού Θεού.

«Και Ιδού εγώ αποστέλλω υμίν Ηλίαν τον Θεσβίτην, πριν η ελθείν την ημέραν Κυρίου την μεγάλην και επιφανή, ος αποκαταστήσει καρδίαν πατρός προς υιόν και καρδίαν ανθρώπου προς τον πλησίον αυτού, μη ελθών πατάξω την γην άρδην».

(Μαλαχ. 4,4-5)

Και ο Κύριος μετά την Μεταμόρφωσί του ετόνισε:

«Ηλίας μεν έρχεται πρώτον και αποκαταστήσει πάντα».

(Ματθ. 17,11)

Και στον λόγο τού Μαλαχία και τού Κυρίου υπάρχει η έννοια της αποκαταστάσεως. Ο γυιός συμφιλιώνεται με τον Πατέρα. Ή όπως φαί­νεται από το εβραϊκό κείμενο τού Μαλαχία «θα επιστρέψη (ο Ηλίας) την καρδιά των πατέρων στα τέκνα και την καρδιά των τέκνων στους πατέρες».

Πατέρες είναι οι Πατριάρχες και οι Προφήτες της Π. Διαθήκης που λυπούνται για το κατάντημα των απογόνων τους. Ο Ηλίας όμως οδηγεί τους Ισραηλίτες των εσχάτων στην αποκήρυξι τού ψευδο-Χριστού και στην πίστι στον Ιησού, πράγμα που ενώνει τις καρδιές τους με τις καρδιές των πατέρων τους.

Με το κήρυγμα τού Ηλία «αποκαθίστανται πάντα», δηλαδή τίθε­ται τέρμα στις σωτήριες ενέργειες τού Θεού υπέρ τού κόσμου. Ό,τι εί­ναι να τακτοποιηθή, θα τακτοποιηθή. Άλλος προφήτης δεν πρόκειται να εμφανισθή.

Με τις επτά πληγές από το ένα μέρος και το κήρυγμα τού Θεσβίτη από το άλλο, οι Εβραίοι σιγά - σιγά απομακρύνονται από τον Αντίχρι­στο και στρέφονται στον αληθινό Χριστό. Τα κλωνάρια που είχαν εγκα­ταλείψει την «καλλιέλαιον» επανέρχονται σ' αυτήν. Αποκαθίστανται στην φυσική τους θέσι.

Από τώρα αρχίζει η αντίστροφος μέτρησις για το Θηρίο. Ημέρα με την ημερα χάνει έδαφος. Ο Χριστιανισμός με την δράσι των Εβραίων και με τις αφάνταστες τεχνολογικές δυνατότητες των ημερών εκείνων γνωρίζει πρωτοφανή λάμψι. Ομάδες εκλεκτών Ισραηλιτών αφιερώνονται ολοκληρωτικά ψυχή και σώματι στον Χριστό και μάχον­ται τον Αντίχριστο. Αυτούς η Αποκάλυψις τους δηλώνει με τον συμβο­λικό αριθμό 144.000. «Εκατόν τεσσαράκοντα τέσσαρες χιλιάδες εσφραγισμένοι εκ πάσης φυλής υιών Ισραήλ» (7,4)· Αυτοί αντιπαρατίθενται στον πολύ όχλο που ανυμνεί στον ουρανό τον Θεόν. Ο όχλος αυτός προέρχεται «εκ παντός έθνους και φυλών και λαών και γλωσσών» (7,9). Για να μη αμφισβήτηση κανείς ότι οι 144.000 προέρχονται από το Ισραήλ, ο λόγος γίνεται σχολαστικός: «12.000 από την φυλή Ιούδα, 12.000 από την φυλή Ρουβήν, 12.000 από την φυλή Γαδ» κλπ. (7,5).

Ο χρόνος όμως της ανθρώπινης Ιστορίας είναι σύντομος. Το τέ­λος εγγίζει. Ο Προφήτης Ηλίας εκήρυξε για τον επικείμενο ερχομό τού Κυρίου. Πολύ ωραία παρατηρεί ο Ιερός Χρυσόστομος. Όπως πρόδρο­μος της πρώτης παρουσίας τού Χριστού υπήρξε ο Ιωάννης, έτσι θα εί­ναι ο Ηλίας πρόδρομος της Δευτέρας του παρουσίας (Πρβλ. 57^η ομιλία στο κατά Ματθαίον). Και η υμνολογία της Εκκλησίας μας αποκαλεί τον Ηλία «δεύτερο πρόδρομο της παρουσίας Χριστού».

Ο Αντίχριστος φαίνεται ότι στο εξής θα βρή προσφορώτερο έ­δαφος στα άλλα έθνη, αλλά κι εκεί ο αντίκτυπος της επιστροφής των Εβραίων θα τού κάνη ζημιά.

Φοβερές αναστατώσεις αρχίζουν να γίνωνται στην γη και στα ου­ράνια σώματα. Είναι οι προκαταρκτικές ωδίνες που θα κυοφορήσουν το άφθαρτο σύμπαν τού μέλλοντος αιώνος. «Έσται σημεία εν ηλίω και σελήνη και άστροις, και επί της γης συνοχή εθνών εν απορία ηχούσης θαλάσσης και σάλου, αποψυχόντων ανθρώπων από φόβου και προσδοκίας των επερχομένων τη οικουμένη» (Λουκ. 21, 25-26). Σ’ αυ­τήν την περίοδο τοποθετείται και η τρομερή μάχη τού Αρμαγεδδώνος, η «έκτη φιάλη» της Αποκαλύψεως.

Σε μία απροσδιόριστη στιγμή, μιας Κυριακής ημέρας, εμφανίζεται ο Κύριος. Μ’ ένα φύσημά του συντρίβει τον Αντίχριστο. «Ο Κύριος θα τον εξαφανίση με την πνοή τού στόματός του και θα τον καταργήση με την ένδοξο εμφάνισί του». Αξιοσημείωτο είναι ότι αυτή την λεπτομέ­ρεια την βρίσκουμε και στον Ησαΐα: «Ο Μεσσίας θα πατάξη την γη με τον λόγο τού στόματός του και με φύσημα από τα χείλη του θα θανατώση τον ασεβή» (11,4).

Με όλα αυτά που παρετέθησαν κατόπιν πολλής βασάνου των κει­μένων της Γραφής, βλέπουμε πως διαγράφεται το μέλλον μας επάνω στην γη. Και παίρνουμε το χαρμόσυνο μήνυμα ότι κάποτε οι αντίθεες και αντιχριστιανικές δυνάμεις θα συντριβούν για πάντα. ΟΙ επηρμένες κεφαλές των ασεβών θα γνωρίσουν προσωρινά μόνο κοκορέματα. Η τελική νίκη είναι τού Χριστού. Ασεβείς, αμαρτωλοί, δράκοντες, θηρία, ψευδοπροφήτες όλοι θα ηττηθούν κατά κράτος. «Το Αρνίον νικήσει αυτούς ότι Κύριος κυρίων εστί και Βασιλεύς βασιλέων». (Αποκ. 17,14)

Αρχιμ. Δανιήλ Γούβαλης (1940-2009)

Από το βιβλίο: ΠΕΡΙΠΑΤΟΙ ΣΤΗΝ ΑΓΙΑ ΓΡΑΦΗ

Αγοράστε online το βιβλίο

Ἀντιαιρετικόν Ἐγκόλπιον    www.egolpion.com

26   ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ   2012

Read more: http://www.egolpion.com/kalielaios.el.aspx#ixzz2lvzaNlea